Heimwee

Nee, ik heb ze ook niet. Al moet gezegd dat ik, net als Paul, waarschijnlijk net met de was bezig was. Of was dat Thomas? Hoe dan ook, één van de twee is tijdens de voorverkoop naar een museum gegaan. Dat vond ik tekenend, aangezien ze zelf ook van stof zijn ontdaan. Toch was ik er graag bij geweest, om mee te schallen met wat ik nooit helemaal begreep. En nu pas echt, omdat het leven het me inmiddels heeft uitgelegd.

“Nu mis ik jou, zoals ik eigenlijk jou altijd missen wou.” Dat dat laatste helemaal geen lekker Nederlands is, wordt gecompenseerd door een scheurend mondharmonicageluid; zo komt het er alsnog vloeiend hartstochtelijk en melancholisch uit.

“Maar als jij wakker bent, is het hier weer nacht.” Wat had je dan verwacht? Ook wanneer je in dezelfde tijdzone leeft, kun je werelden verschillen. Toch was het als ontwaken, terwijl je elk woord al kende. Heb ik met een vriendin na afloop staan wachten, om ze een ansicht te geven. ’t Was niet dat we groupies waren, maar op de terugweg in de trein zongen we tweestemmig “en het regent zonnestralen.” In zo’n tussenhalletje zaten we, ons best bewust van dat het slechts een poging was.

Er waren nog geen stiltecoupés toen Acda en de Munnik doorbraken, er was enkel dagdromen en nachtbraken. Je zingend inbeelden dat je hartzeer had, terwijl je eigenlijk zo ongeveer zorgeloos was. “Heb je nu alles wat je wou? Werd je wakker met een glimlach? Zegt ze vaak: “Ik hou van jou”?” En ga toch alsjeblieft niet met een ander, ook al was je gevonden noch verloren. Nooit heb ik het genoeg kunnen horen; omdat de kleur van de zinnen samenkomt met de heimwee van de toon, word je de muziek van je jeugd nooit gewoon.

Daarom had ik er graag gestaan. Al ben ik nooit langer geworden dan destijds, dus het zicht in zo’n concerthal geeft me niet heel veel bekijks. Maar een mooi liedje, een mooi liedje voor mij is meer dan genoeg. En ik weet niet meer wat ik droeg, het is vast een felgekleurde tuinbroek geweest of een vale hippiebroek. En een glimlach, van euforie en weemoed, al snapte ik dat allemaal nog niet zo goed. Inmiddels hebben de jaren zich bij het oeuvre gevoegd. Staat er een andere maan “je hebt het eigenlijk niet door, maar zo snel als dingen gaan.”

Ik denk dat ik de was ga vouwen met een koptelefoon op, onze overloop is net een tussenhalletje te midden van overbevolkte coupés. Maar ik zing niet meer mee, tot ik er eens weer zal staan: “En al heb je geen idee van mijn bestaan, ik beloof ik kom eraan.” - Eva