Zaterdagochtend

Een terrasje pakken is heerlijk, maar het is mij tegenwoordig al snel te druk. Daarom houd ik ervan om op de meest rustige momenten ergens neer te strijken voor een cappuccino, soms met iets erbij. Mijn lievelingsmoment is de zaterdagochtend, direct na de opening van het terras van één van de horecagelegenheden in de omgeving. Het is er deze zomermaanden vaak al vroeg op de dag goed toeven.

De zaterdagochtend heeft iets magisch. ‘Zaterdag, ben ik vrijer dan de rest’, zong Bløf ooit. Dat is het precies. In mijn jeugd bracht ik zaterdagochtenden jarenlang op het voetbalveld door. Daarna als medewerker in de supermarkt. Sinds een jaar of wat zijn mijn zaterdagen doorgaans vrij in te vullen en dat bevalt uitstekend. Helemaal op dit terras aan de hoofdstraat, aan de levensader van Zelhem. Ik zie er vele facetten van de zaterdagochtend langskomen.

Mensen die boodschappen doen, de bakker, de slager of de groenteboer bezoeken. Mensen die op weg zijn naar de bouwmarkt, het tuincentrum of de sportverenigingen. Mensen die hun kinderen naar zwemles brengen en tussendoor de inkopen doen. Twee grote lijnbussen passeren elkaar, het past maar net. Er zit bijna niemand in. Maar het meest in het oog springt een soort van boekenkar, die hier op de markt een plek heeft gekregen.

Het is een hoge aanhangwagen achter een auto. De zeilen zijn omhoog gerold en er zijn honderden boeken tevoorschijn gekomen. Een man en een vrouw – ik schat ze een jaar of 70 – beheren de kraam. Ze stralen een jaloersmakende vorm van rust en kalmte uit. Het is me onduidelijk of je hier boeken kunt kopen, lenen of ruilen. Er komt ook een vrouw boeken brengen, een enorm krat vol. Ik meen iets op te vangen over een vereniging. Mijn journalistieke brein smeekt om uitleg, maar ik wil het geheel niet verstoren. 

Ineens ontstaat er te midden van de rust van deze ochtend bovengemiddeld veel reuring. Een man in een gek roze pak met een verrijdbare barbecue achter zijn fiets komt de markt op. Vrijgezellenfeest. Bij het begroeten van zijn vrienden op het tegenovergelegen terras klettert de fiets met barbecue en al tegen de straatstenen. Gelach klinkt. Even later komt de man ‘mijn’ terras op om kusjes te vragen. Die krijgt hij niet. ‘Ligt niet aan jou, corona’, zegt een vrouw, die tegenover haar man de krant zit te lezen. 

Ook daar geniet ik van. De man zat er eerst. Hij pakte de krant. Voor het bestellen van de koffie wachtte hij nog even op zijn vrouw. Nadat zij aanschoof, kreeg ook zij een deel van de krant. En koffie. Gepraat wordt er niet. Heerlijk. Dit is de zaterdagochtend. Vrijer dan de rest. Met een overvloed aan ruimte op het terras. Nu nog wel. Deze middag zal het hier vol zitten. Ik pak de groenteboer nog mee en keer weer huiswaarts. Mijn zaterdag is allang geslaagd.