Overpeinzingen van een oude molen, deel 3

In mei 2020 is het zover, dan wordt de Coops molen aan de Wiekenweg in Zelhem heropend. Kijk eens op www.coopsmolen.nl en facebook. Derk Coops bouwde deze molen in 1818. Na succesvolle jaren stond de molen jarenlang stil en kwam het verval. De molen vertelt hier zijn levensverhaal.

Mevrouw en meneer, goeijendaaag,

Ik ben zoals ik u vertelde, dus gemaakt voor het zware werk. En net als mijn molenaar Derk Coops weet ik van aanpakken. Derk huurde aanvankelijk een molen in Zelhem. U kent de plek wel. Dierenspeciaalzaak Molenkamp zit daar nu. Wat gebeurde er, Derk kreeg na een poosje mot met de eigenaar van de molen, over de huur denk ik. Als mensen mot met mekaar krijgen gaat het meestal om de centen. "Weet je wat jij kunt met die molen van je", zei Derk tegen zijn huurbaas?

Nou, verder kan ik niet herhalen wat er gezegd werd. Want ik was toen nog niet geboren, huh, gebouwd, ik heb het maar van horen zeggen. Netjes was het niet, dat kan ik u wel verzekeren. Koppig als Derk was, vertrok hij uit de Zelhemse molen. Die liet hij voor een ander. Derk dacht: "Jullie kunnen de pot op, ik bouw mijn eigen molen." En dat was ik.

Ach, wat een fijne kerel was die Derk Coops. Het was geen prater, maar elke morgen werd ik door hem begroet. Alderbarstens, zo noemde hij mij, wat een mooie dag, zei hij dan. Of Alderbarstens wat een lekker windje. En vervolgens gingen we aan het werk. Derk kruide mijn wieken naar de wind. Mijn heerlijke wieken. De wind blies door mijn hekwerk, mijn zeilen klapperden kort tot de vang losschoot. En dan ging ik, rond en rond.

Het was heerlijk, een huivering van genot trok door mijn lijf en ik liet heel de molen schudden. En mijn stenen, die maalden en maalden. Lange dagen waren dat. We werkten tot het donker was en Derk naar huis ging naar zijn gezin. Zo werkten wij, mijn molenaar en ik. Dag in dag uit, jaar in jaar uit.

Wanneer het mij gegund is, vertel ik een volgende keer graag verder.