Groter bed

Een vreemde laadt jouw bedje in, terwijl jij je nog veilig waant. Het voelt gemeen en oneerlijk je ledikant via Marktplaats te verkopen, want je weet nog niet welk onheil je straks te wachten staat en hoe het slapen ineens niet meer vanzelf gaat. In dat grote bed dat prachtig is, een beetje vintage-hedendaags. Maar of het jou ook past, is nog maar de vraag.

Dat peuter-bed waarmee alles ineens opener is en het plafond plots zoveel hoger is. Dat bed waardoor je deur zo’n kajuithaakje nodig heeft, omdat je er zelf uit kan en de overloop vreest; hoe die je onbekend voor komt als je net wakker bent geschrokken van de monsters en spoken die je nu overal ziet.

Eerst waren ze er niet, terwijl je ook toen met open vizier tussen de spijlen lag. Starend tot de slaap je overmande, in een niets van alles ziend. Toch kwam het je behaaglijker voor; zocht je – ondanks de ruimte bij je voeten – altijd met je koppie het hoofdeinde op. Alsof je knus gevangen zat. Nu is de kamer je te groot; wil je opgepropt in wat je niet meer past, achter tralies van geborgenheid. We wilden je lucht geven en het lijkt of je geen adem krijgt.

Ik weet nog van wieg naar ledikant, hoe je slechts de helft bevolkte en met een dubbelgeslagen dekentje toegedekt was. Hoe dat een beetje een potsierlijk gezicht was, zo klein als je ineens weer was. Met boven je die zee van leegte waarop je slapend je armpjes leggen kon, vol overgave in ontspanning met je bolle hoofdje ertussenin. Nu houden die armen tegelijk vier knuffels vast en zoek je naarstig naar houvast.

Slechts één muur van je verwijderd, ben ik aan het schrijven. Wanneer het je eindelijk gelukt is de slaap te vatten, moet ik mijn moment pakken. Maar het lukt me niet jouw zinnen tot de mijne te verzetten. Omdat in je ademhaling de huil nog te horen is en de mijne daardoor stokt. Ik ben zo trots; denk alleen nog maar aan hoe dapper je bent, zo dapper dat het niet went. Ik ben zo trots. En dan komen de weemoedige zinnen alsnog.

Je ligt in een groter bed
en je kamer is niet langer veilig;
er is geen cocon om je heen gezet,
geen omheining meer van spijlen.
De deur mag op een kier,
dan zijn we toch nog bij je,
maar wat je daarmee binnenlaat
- aan overzicht en licht is nog steeds zoveel kleiner
dan het bedje dat je mist.