Wegrace (deel 387)

Vier motoren zie ik in de verte aankomen, net voordat ik zondagochtend met de fiets de Ruurloseweg wil oversteken. Het zijn vier racemonsters met daarop mannen in felgekleurde pakken. Ze dragen blitse helmen met donkere schermen. Ze rijden rustig. Ik kan er nog gemakkelijk voorlangs om de oversteek richting het Kieftendorp te maken, maar ik wacht. Dit momentje wil ik pakken. Als ze passeren, steek ik bijna kinderlijk mijn hand op. De mannen zien het en groeten terug, alle vier. Ik voel het geluk door mijn lijf stromen, kippenvel.

In een moment als dit komt dan ook heel veel samen. De vier zijn net als ik op weg naar het circuit, naar de wegrace op de Varsselring. Dat motorliefhebbers van heinde en verre al sinds jaar en dag hiernaartoe komen om dit evenement mee te beleven, vind ik als Hengeloër heel gaaf. Het is deel van de identiteit van het dorp. Zoals zoveel dorpsgenoten ben ik ermee opgegroeid. De voorbije jaren gooide corona (deels) roet in het eten. Vorig jaar kon de race wel doorgaan, maar met beperkt publiek. Dit jaar is het weer als vanouds. 

Het publiek kan weer het complete circuit rond en de verhalen klinken overal hetzelfde. Een permanent circuit als Assen is mooi, maar hier racen, langs woonhuizen, tussen de weilanden, dit heeft iets magisch. Nog geen half uur na de race zijn de Veldermansweg, de Rijnweg, de Venneweg en de Varsselseweg weer open voor het reguliere verkeer. Voor de boer met zijn trekker, voor de buurvrouw op weg naar de supermarkt en voor ome Gerard die met zijn oude Volvo op bezoek gaat bij tante Annie. Nu razen er motoren met ruim 200 kilometer per uur. 

Dit is niet de eerste keer dat ik hierover schrijf. Het is – een grove schatting – de 387ste keer. Maar weer is het een stukje unieker. Weer gaan de motoren een stukje harder. Weer is de techniek een stukje geavanceerder. Weer zijn de veiligheidseisen een stukje hoger. En toch! Toch krijgen de helden – want dat zijn het – van de organiserende Hamove het weer voor elkaar. Door te blijven ontwikkelen, met de tijd mee te gaan, bakken vol passie in het geheel te leggen en er als vrijwilligers samen voor te zorgen dat alles tot in de puntjes geregeld is. 

Dat maakt dat rijders graag komen en dat ook het publiek hier graag naartoe komt, motorliefhebbers vanuit heel Nederland, maar ook vanuit Duitsland en België en zelfs van nog verder weg. Op heel veel plekken in Nederland behoort het racen op een stratencircuit tot de geschiedenis. Hier rondom de Varsselse molen is de wegrace deel van de historie, maar zeker ook deel van het nu. Het is 2022 en de wegrace is springlevend. Daar mogen we als Hengelo, als gemeente Bronckhorst en als Achterhoek trots op zijn. Ongelofelijk trots.