Moi!

Bij de aardappels om half zes op tafel was ik al mee. De jus maakte het af. Dit voelde zoals bij ons, dit voelde zoals in de Achterhoek. Spoken word-artieste Eva Broekmann – gemeentedichter in Emmen – verwelkomde de koninklijke familie zaterdag tijdens het Koningsdagbezoek in die stad met een gedicht. Ze nam het bezoek mee op een vogelvlucht door het heden en verleden van Drenthe. Het gedicht was kort, maar zeer krachtig. Willem-Alexander, Máxima en hun drie dochters kregen de ziel van dit stukje Nederland in een notendop voorgeschoteld.

Het gedicht was een onverwachts cadeautje, ik verwachte niet veel meer dan een doorsnee praatje, maar deze vol bezieling uitgesproken woorden waren prachtig. ‘Kippenvel’, zou een regionale journalist even later schrijven. Ondertussen at ik voor de televisie een overheerlijke oranjetompouce van de lokale bakker, waarvoor ik al vroeg in de ochtend op pad was gegaan. Van een rij was bij de bakkerswinkel (nog?) geen sprake, de tompoucen waren met veel, het oranje knalde rijkelijk uit de gebaksvitrine. Ook een soes kon ik niet laten liggen. Die was voor later. 

Terwijl de koninklijke familie op televisie vele handen schudde, stond in het dorp de optocht op punt van beginnen. Ik trok eropuit om daar iets van vast te leggen. Dat het kortstondig regende, deerde niet. De zon zou terugkeren. Vertrek en aankomst van de optocht waren op het feestterrein, waar de versgebakken wafels wederom niet ontbraken. Aan de rand van het terrein kreeg de kleedjesmarkt vorm, puzzels en knuffels in overvloed. Ik zag hoe een vader zeer soepel in de rol van verkoper kroop, tot vreugde van het kroost, alles voor in de spaarpot.

Terug naar Drenthe, waar het optreden van Daniel Lohues vooraf was aangekondigd, ik verheugde me erop. De kans was groot dat hij ‘Hier kom ik weg’ zou zingen, een nummer dat aan het eind van het jaar steevast in vele Top 2000-lijstjes staat, ook in dat van mij. Een nummer waarin het gevoel van het leven in het oosten verankerd zit: ‘Hier kom ik weg, veur mien hele leben, ben ’k met disse horizon verweben.’ En: ‘Jij woont hier ver vandaan, zeggen ze elders in het land. Dan zeg ik: insgelijks, u ook a’j ’t ziet van disse kant.’ 

Het optreden liet voor mij iets te lang op zich wachten, want nu startte bij één van de cafés in het dorp de Koningsdagwandeling. Pas vorig jaar in het leven geroepen, nu al een traditie, voor wie de grootse oranjefestiviteiten (deels) aan zich voorbij laat gaan dan toch. Dat deed ook een enkele visser aan de rand van de Markeplas. De stilte heerste er. Terug thuis zag ik hoe Daniel Lohues inderdaad ‘Hier kom ik weg’ had gezongen, net als ‘Prachtig mooie dag’. Zo’n dag was het. Mede dankzij Eva Broekmann. Toen zij sprak over de streek van ‘Moi!’ en niet veel meer, wist ik het zeker: de Koning vierde zijn verjaardag dit jaar ook een beetje bij ons.