Overpeinzingen van een oude molen
In mei 2020 is het zover, dan wordt de Coops molen aan de Wiekenweg in Zelhem heropend. Kijk eens op www.coopsmolen.nl en facebook. Derk Coops bouwde deze molen in 1818. Na succesvolle jaren stond de molen jarenlang stil en kwam het verval. De molen vertelt hier zijn levensverhaal.
Dag mevrouw, dag meneer, goeijendaaag,
Ik vertelde eerder over mijn teloorgang en beloofde u mijn nieuwe mensen voor te stellen. Maar laat mij dit verhaal vanaf het begin vertellen.
De laatste Coops was Gertjen, Derks achterkleindochter. Zij en haar man verlieten in 1980 het molenaarshuis, om niet lang daarna het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen.
Ik raakte door hun heengaan in een diepe depressie. Ik begrijp wel dat mensen nu eenmaal veel sneller oud worden dan wij monumenten. Jahá, deze jongen, och, molen, is een monument. Gertjen Coops en haar man probeerden mij nog uit mijn deplorabele toestand te redden. Zij hadden mooie plannen voor mij, waren enthousiast, maar helaas. Het schijnt dat ik nogal een duur projectje ben. En nu waren ze weg.
Ik bleef dus eenzaam achter. Sorry, het went gewoon niet, afscheid nemen van de mensen. Ik moet me vermannen, anders biggelen de tranen zo weer over mijn oude verweerde molenromp. Ik liet de boel de boel, verruïneerde mijzelf tot de steenhoop die u waarschijnlijk wel kent. Ik had een depressie, een zware depressie.
Er trokken huurders in het molenaarshuis en ik liet ze. Zij lieten mij met rust en ik hen en dat was dat.
Huurders gingen en kwamen en zo werd het herfst 2015. Langzaam kwam ik bij zinnen en besloot dat dit niet langer zo kon. Er gebeurde ondertussen wel iets hoor. Ergens in die tussenliggende jaren probeerden nog enkele lieve mensen om mij te redden. Maar ik was er toen nog niet aan toe.
Nu echter besloot ik dat het tijd werd om weer nieuwe mensen in mijn leven toe te laten. Als ik nu niets deed werd het niets meer met mij. Ik stond een makelaar toe om mij te koop te zetten.
Lees de volgende keer hoe mijn verhaal verder gaat.