Bieb
Ik kan me nog herinneren dat de vrouw achter de balie zo'n stempelaar had waarop ze de datum instelde, er stak een kaartje achter het flapje aan de binnenzijde van de kaft. Soms kon je zien wie je voor was gegaan en herkende je de namen. Het kaartje kon je als boekenlegger gebruiken, maar als je geen verlies-risico wilde lopen liet je het achter de schuine flap. In de kantlijn waren soms dingen geschreven en je ergerde je aan voorgangers die ezeloortjes vouwden. Je was er zuinig op, want het was niet van jou.
Bij ons in het dorp zat de bieb om de hoek en je werd gebeld als je reservering binnen was. Ik heb er boetes moeten aftikken die overeenkwamen met jaarsalarissen aan zakgeld en wanneer je een boek op vakantie vergat, betaalde je de dagwaarde.
Talloze Roald Dahl's heb ik verslonden en van Kruistocht in Spijkerbroek was de kaft geknakt, maar stond de inhoud sterk. Je had er een hoekje voor wie nog niet lezen kon en er stonden echte computers voor wie ze begreep. Er was een schap met tijdschriften en achter de schuine wand waartegen ze leunden zat een verborgen vak met stapels. De kranten hingen als wasgoed, met een houtje op de rug ter bescherming. We haalden zes boeken en eentje daarvan mocht een strip zijn.
De bieb is er niet meer, net als het dorpshuis en de stempel met draaibare cijfers. Inmiddels print in een ander dorp een computergestuurde bibliothecaresse het bonnetje uit voor de datum. Het inleveren van de boeken gaat via een automaat met een gleuf en het systeem scant de titel. Met fantasie is het een robot met doorlopende trek. Er staat een plastic krukje onder de robot, voor degenen die dit het allerleukst vinden maar er net niet bij kunnen. Naast de robot is nog steeds een balie. Er staan leesbrillen in een bakje en de glimlachen achter de toonbank lijken op elkaar, maar zijn toch verschillend.
Tegenwoordig hoef je geen boete meer te betalen als je te laat bent, misschien zijn ze er sowieso gewoon blij als je komt. Zo blij dat ze je boekjes cadeau doen, in een klein koffertje. Voor als je nog geen lid bent en alleen maar knisperend de letters proeven wilt die je later zult begrijpen. Ja, sinds deze week heeft ook de jongste een pasje voor de bibliotheek.
En ik, ik ben het wachtwoord voor hun account kwijt. Nu kan ik niet meer eindeloos online verlengen en wel zien wanneer we weer gaan. Ik geloof dat ik maar geen nieuw wachtwoord aan zal maken, zodat ik mij opnieuw elke zoveel weken verplicht die kant op stuw. Ondanks hobby's, boodschappen, werkzaamheden en het leven. Om dat moment te beleven in die pluche zithoek. Te wachten tot ze aan komen rennen met een nieuwe woordenschat. De robot te voeden, en onze geest. En blij te zijn, dat we weer zijn geweest.