Ons Huis
Typen met tien vingers was voor mij aanvankelijk een enorme uitdaging. Typen met tien vingers zonder naar het toetsenbord te kijken, dat leek helemaal een onmogelijke opgave. Een typecursus moest daar verandering in brengen. In één van de laatste jaren van de basisschool kwam ik elke woensdagmiddag met een aantal dorpsgenoten samen om de fijne kneepjes van het tekstverwerken onder de knie te krijgen.
We begonnen op typemachines en kregen de opdracht om eerst korte en daarna steeds langere nietszeggende stukken tekst uit een werkboek met zo min mogelijk fouten over te tikken. Dat viel eerst flink tegen, maar ging met de week beter. Toch kwam ik qua aantal aanslagen per minuut ook na flink oefenen nog niet in de buurt van het meisje dat een paar typemachines verderop zat. Ze heette Charlotte en ze kon haar naam sneller typen dan ik de mijne.
De wekelijkse typecursus vond plaats in Ons Huis. Heel spannend was het er niet, maar er was alles dat we – los van de cursusmaterialen – nodig hadden. Een overdekte ruimte, tafels en stoelen. Het Hengelose ontmoetingscentrum viert komend weekend het vijftigjarig bestaan. Best bijzonder, want ik kan me niet voorstellen dat Hengelo het ooit zonder Ons Huis heeft moeten doen. Sterker nog, ik kan me geen dorp zonder zo'n dorpshuis voorstellen.
De typecursus is één van mijn eerste herinneringen aan Ons Huis. Later kwam ik er voor besprekingen en bijeenkomsten in allerlei soorten en maten. Daarnaast is dit de plek voor veel verenigingen. De muziekvereniging oefent wekelijks in de grote zaal, maar ook voor de toneelvereniging, de sjoelvereniging, de damvereniging en de vrouwenvereniging is dit hun thuis. Ook condoleances en rouwdiensten kunnen hier worden gehouden.
De ingang is al sinds jaar en dag aan de zijde van De Bleijke te vinden. Ons Huis is het entreehalletje en de lange gang, meteen rechts de twee kleine ruimtes om samen te komen en iets verderop links de grote zaal. Door de jaren heen zijn er zaken aangepast en gemoderniseerd. De gemoedelijkheid bleef altijd. Hier komen dorpsgenoten graag bij elkaar. De naam is natuurlijk ook briljant gekozen. Ons Huis, alsof we er allemaal een beetje wonen.
Recent nog kwam ik er voor een whiskyproeverij, georganiseerd door een plaatselijke slijter. Op het podium verzorgde de Twentse whiskyteacher Henri Goossen een show. Met zijn prachtige verhalen kreeg de Tukker geregeld de lachers in de met zo'n honderd belangstellenden gevulde zaal op zijn hand. Flessen met whisky in zes verschillende soorten whisky gingen achtereenvolgens door de grote zaal. Ook dat is Ons Huis.
Of ze hier nog typecursussen geven, zou ik eerlijk gezegd niet weten. Ik heb het idee dat de jeugd zich dat soort skills tegenwoordig zelf wel aanleert. Voor mij is het in ieder geval niet meer nodig, want ik heb deze hele column getypt zonder één keer naar het toetsenbord te kijken. Volgens mij ging het best wel snel. Al durf ik een wedstrijdje met Charlotte van mijn leven niet meer aan.