Koffietafel
Ze ziet duiven vrijen op een dak. Ze wijst mij erop en vertelt dat ze – de duiven – dat altijd in deze tijd van het jaar doen, dat vrijen. Daar komen dan later in het voorjaar jonge duiven van. Het is blijkbaar een vluggertje, want als ik een blik op het naar verluidt oogstrelende tafereel wil werpen, vliegen de duiven alweer in het rond. Ik neem daarom een slok van mijn koffie. Dat doet zij ook.
We zitten aan de koffietafel bij Shop Melange in het centrum van Hengelo. Zij, bijna 90 jaar oud, drinkt hier elke dag koffie. Ik, net 30 jaar oud, wacht op een cadeaupakketje dat wordt ingepakt. Of ik ook uit Hengelo kom, vraagt ze zich af. Ik antwoord bevestigend en ze zegt dat ik hier dan vast veel mensen zal kennen. Dat klopt wel, ja.
Op een wat verbaasde toon stelt ze vast dat ik haar niet ken. Toch maakt ze al sinds jaar en dag haar ronde door het dorp. Eerst dronk ze dagelijks koffie bij het oorlogsmuseum, maar dat is inmiddels gesloten. Nu komt ze al bijna twee jaar lang hiernaartoe. Vanaf haar huis iets verderop in het dorp is het dagelijks een mooie wandeling. Noodzakelijk ook, vanwege haar lichamelijke klachten.
Even hiervoor heb ik iets te hard door de zaak geroepen dat ik al een hele tijd wat last heb van m'n rug. Dat heeft zij gehoord en ze komt er nu bij mij op terug. Of ik al geopereerd ben? Nou, nee. Dat staat ook niet echt op de planning. Moet ik ook zeker niet doen, vindt ze. Zij is ooit wel aan haar rug geopereerd en als ze dat eenmaal open hebben gehad…
Voordat ik hier ben komen te zitten, plofte ik iets verderop neer op een bank. Dat leek me in het kader van mijn rug een goed plan. Zij vond dat echter nogal ongezellig en in mijn zoektocht naar een beetje melk in de koffie ben ik alsnog bij haar aan tafel terechtgekomen. Ik heb deze bijna 90-jarige dorpsgenote hier nog nooit gezien, maar ik kom hier ook maar af en toe. Daarbij gun ik mezelf nooit de tijd voor een koffietafel.
Het is mooi om te merken dat zoiets ogenschijnlijk simpels voor mensen zoals deze mevrouw toch heel veel waarde heeft. Elke dag als ze deze kant op loopt, hoopt ze dat er hier ook andere mensen een kop koffie zitten te drinken. Als dat niet zo is, dan roept ze wel een ietwat onverschillige dorpsgenoot naar haar toe, die iets verderop op de bank neerploft.
Ze vertelt dat ze zelf nog kookt, want haar handen doen het nog goed. Voor de rest piept en kraakt er veel. Het zal door de leeftijd komen, denkt ze. Ik stel aan deze tafel vast dat die leeftijd ook mooie dingen met zich meebrengt. Dat je de rust vindt om te kunnen genieten van kleine dingen bijvoorbeeld. Zo had ik nog nooit duiven zien vrijen op een dak.