Helden
Wie mijn held van 2017 eigenlijk is, vraagt de redactrice ter voorbereiding op mijn bezoek aan het programma van Omroep Gelderland. Het jaar trekt in vogelvlucht aan me voorbij, alweer. De oudste gaat weer voor het eerst naar groep 8 en ik vertel de jongste hoogzomer nogmaals het geheim van 5 december, ze is evenzo geschokt als eerst. De verlanglijstjes slinken opnieuw nu ze weten dat zijn zak eigenlijk de mijne is.
Ik vlieg verder en zoek nog eens wanhopig naar Anne, zie een vijver leeggepompt worden en drink me vervolgens tot een andere bodem. Dan sta ik ineens weer aan het eind van een zonnig gangpad en lopen drie stralende bruidskindjes me tegemoet, hun ouders zweven daar achteraan en alle gewichtig- en lichtheid sijpelt ertussendoor. Geen wolkje aan de lucht doet me denken aan onze Koning in de cockpit en aan hoe menselijk en open hij was op de bank in zijn fortuin en op de drempel van zijn Abraham.
Op een voetbalveld zonder faam zakt opnieuw niet alleen een stervoetballer- maar ook een kleine amateur in elkaar, op noppen die zo hard wilden dat ze zomaar vliegen gingen. Elders auditeert een castingdirector in een donkere woonkamer voor viezerik, hij wordt tegelijk aangenomen en afgewezen. Vrouwen en mannen staan weer massaal op vanachter een hekje met daarop de tekst 'ook ik'. Ze worden ook nu tegen billen geslagen, gekleineerd en soms gehoord.
Elf vrouwelijke atleten met opzienbarend korte hamstrings bespelen nogmaals succesvol in hun oranje meerdere landen en velden. Een man met vlassig blond haar kibbelt nog steeds narcistisch door over het aantal mensen dat zijn inauguratie bijwoonden en een door godverlaten gestoorde blaast zich nog een keer op in het bijzijn van duizenden joelende tieners, nog meer wachtende ouders en één klein groots popidool.
Een orkaan met de naam van een gezellige interieurverzorgster verwoest alweer hetzelfde paradijselijke eiland en een wielrenner doet nog eens zijn grote boodschap zonder de deur te kunnen sluiten. Twee piepjonge meisjes worden weer na elkaar gevonden, op steenworpafstand en nog steeds voor altijd mijlenver weg. Ik word opnieuw de Dichter des Achterhoeks en de wereld drukte nooit eerder zo hard op mijn schouders en toetsenbord.
In Las Vegas boekt dezelfde man solo een hotelkamer. Hij bevolkt zijn bed wederom met al zijn vrienden, de vijanden van duizenden zorgeloze concertbezoekers onder zijn raam. En ver weg van die Strip tekent Jan Kruis ergens in een hemel een strip over een jolig gezin terwijl Sandra Reemer hem vrolijk toezingt. In een stad zo hemels als die van Burgemeester van der Laan ligt Hugh Hefner op een bed van wolken met talloze maagden.. Of nee, dat was in het hiernumaals.
Ik vlieg het jaar door met de snelheid van 2017 en mijn held blijkt niet alleen. Mijn held is de 'gewone' man of vrouw. De mens, die een brokstuk oppakt en een steen verlegt. Mijn helden stonden op, verward en duizelig, mijn helden bogen hun rug boven wat geweest was. Over wat hen overkwam en poogde neer te halen. Krakend rezen ze op en zetten een eerste stap richting wat er nog was. Richting hoop en liefde en vergiffenis, met gebroken vleugels die eens weer vliegen zullen. En terwijl ik me dat bedenk zingt vanaf nummer 121 in de Top 2000 de radio mijn helden zachtjes toe: "Take these broken wings and learn to fly."