'Alleen woorden om zijn zakgeld'
Diny en Henk Otten na zestig jaar nog steeds gek op elkaar
Door Eric Klop
LAAG KEPPEL - Zij is 81, hij 83. Op 29 november 1957 beloofden Diny te Beest en Henk Otten elkaar eeuwige trouw. In hun geboortestad Doetinchem, om vervolgens acht kilometer verderop in Laag-Keppel hun leven te gaan delen. Zestig jaar later voert de liefde er nog altijd hoogtij.
"Ik was vertegenwoordiger en werd door een collega getipt dat daar een kruidenierswinkel van de VIVO vrij was gekomen", vertelt de bruidegom. "Of dat niets voor mij was. En een mooi moment om Diny ten huwelijk te vragen. Ik legde dit voor aan haar vader. 'Mag ik met haar trouwen?'. Zijn reactie zal ik nooit vergeten: 'Is het een motje?'..."
De uitdrukking 'van een bruiloft komt een bruiloft' gaat op voor Diny en Henk Otten. Ze leerden elkaar kennen tijdens de trouwerij van een vriend. Hij: "Diny zou alleen naar huis moeten. Dat vond ik zó zielig. Dus heb ik haar vergezeld. Het was gezellig en we maakten een afspraakje. Zij was 19 en ik, net uit militaire dienst, een jaar of 21." "Het raakte aan en is nooit meer uit gegaan", voegt de bruid glimlachend toe.
Het bruiloftsfeest van het jonge stel vond plaats in het Doetinchemse café-restaurant Meineke, ook wel bekend als café Marktzicht. Met alles erop en eraan, inclusief livemuziek. Echter niet door de band 'Guitar Mondes', - voor gezellige Nederlandse liedjes en af en toe een sketch -, waarin Henk achter de drums zat. "Maar daar ben ik direct na ons huwelijk mee gestopt. Hoewel… op zolder staat nog een drumstel."
Naast nu en dan een kruiswoordpuzzel is sport zijn lust en leven. Met name passief. Tennis, snooker, wielrennen. "Als het spannend is geniet ik." En niet te vergeten voetbal. Jarenlang ging Henk naar De Graafschap. Met of zonder zonen en zwagers. Een vast stekkie op de Spinnekop-tribune. "Tegenwoordig ga ik niet meer zo vaak. Te druk, met al dat geduw wanneer het publiek na het laatste fluitsignaal zich naar de uitgang begeeft. Ik volg de wedstrijden van de Superboeren nu vooral via internet. Het is en blijft een mooie club."
Tot 1978 bestierde het echtpaar Otten hun VIVO-winkel aan de Rijksweg. Met een, zeker voor die tijd, compleet assortiment. Van conserven en zuivel tot brood, vlees en groente. Totdat Diny ziek werd. Henk: "De dokter zei: 'Of een winkel, of een vrouw'. De keuze was eenvoudig. We stopten de zaak en ik kon aan de slag als hoofd van de civiele dienst op het Kemenade, waaruit het Graafschap college is voortgekomen."
Het paar bracht vier kinderen voort. Die op hun beurt evenmin stilzaten. De teller staat op tien kleinkids, terwijl inmiddels ook een achterkleinkind ter wereld kwam. "Ze wonen allemaal in de buurt." Tussen de bedrijven door was er voldoende gelegenheid om mooie reizen te maken. Zwitserland, Tsjechië, Parijs, Spanje en zelfs Vietnam. Dat zit er vanwege de gezondheid van Diny nu niet meer in. Ze heeft te kampen met longfibrose. "Dat valt niet mee. Nadat ik van hier naar de gang loop, moet ik uitrusten. Mijn wereld is de ipad. Daarmee geniet ik van filmpjes op YouTube en doe ik de bankzaken. En bekijk via de mail foto's van de kinderen. Als zij op vakantie zijn, ben ik als het ware mee. Ook legpuzzels maak ik graag. Voor tweeduizend stukjes draai ik mijn hand niet om. Televisie? Ja hoor, quizprogramma's vooral. Twee voor twaalf, Met het mes op tafel, De slimste mens."
Zestig jaar na hun bruiloft zijn Diny en Henk Otten nog steeds gelukkig met elkaar. Zoals bij ieder goed huwelijk was er wel eens een meningsverschil. "Dan ging het vooral over mijn zakgeld", lacht hij. "Maar échte ruzie? Nee, nooit." Met hulp van de thuiszorg, kinderen en buren redden de twee het ondanks Diny's ernstige ziekte prima. "De helpende handen houden ons op de been." Waarbij Henk nog dagelijks de avondmaaltijd bereidt. "Ik kook altijd iets meer. Dan heb ik zelf ook nog wat…"