Ontspanña ontspanña: een weekend ultieme vrijheid
VORDEN - "Gaan jullie mee naar een festival?" Eva bezocht met haar kinderen Mañana Mañana. En met dat ze een bandje om de pols geknoopt kregen, voelden ze zich vrij.
Door Eva Schuurman
Buurt maken
Op donderdagavond mogen we met de stoet van kinderen en ouders na de laatste wandelkilometers via de achterdeur naar binnen, behangen met bloemen en snoep betreden we het erf van onze kersverse buren. De gang is lang en voelt hier en daar een beetje krap aan, er staan geen kapstokken want niemand draagt een jas. Het huis heeft meerdere woonkamers en het ruikt er onweerstaanbaar gezellig. De nieuwe buren zijn elders druk in de weer met het ontvangen van alle gasten, maar de inrichting verraadt dat het leuke mensen zijn moeten. Dit is zo'n huis waarin je meteen je schoenen uitschoppen wilt, zoals het de doorgewinterde Achterhoeker betaamt. Op de mat. En dan in dit geval niet vanwege etiquette of het eventueel ontzien van de nieuwe vloer, nee, omdat we ons thuis voelen. Uit alle kamers klinkt muziek, het is er warm en het licht is stemmig lief.
Alles is een sofa
Om me heen zie ik vrouwen in kleding waarvan ik niet weet waar het te kopen. Het maakt niet uit of ze een stoel vinden op de plek waar ze even neer willen zijgen, want alles is een sofa. Het Vordense mos of de gele plek in het veld, het zachte zand of de verloren balk. Naast de tent van Teatro Bombardo ligt er eentje te slapen tot de artiest haar wekt. Ze komt tevreden overeind met festival-decolleté en hoog haar en het wachtende publiek gaapt haar gemoedelijk aan. "Ik ga zo mijn enige overgebleven broer de lucht inschieten vanuit een kanon", zegt de artiest tegen haar. En we doen allemaal alsof we hem geloven.
Als mijn badjas
De kinderen vliegen uit in het speelbos, zweven over water waarin je liever niet belanden wilt en zoeken in zand naar eerder leven. De plaktattoo van de milieubeweging vinden ze prachtig en groot en de niet opgedrongen boodschap dragen ze met trots uit. Als ze trek krijgen en zoeken naar iets gangbaars wijst de oudste naar de fish en chips. Zelfs het meisje achter de kraam is zo ontspannen als de temperatuur, vraagt mijn dochter om haar naam en roept even later: "Ben je er klaar voor Cato?" Ook dat doet ons glimlachen en voelt zo vertrouwd als mijn badjas op zondagochtend.
Schoon
We krijgen het idee dat de dingen, zoals de titel van het gebeuren doet vermoeden, wel tot morgen wachten kunnen. We balen niet als we te laat komen bij de act van mr. Jones en ook niet als zijn opvolger later begint dan de folder aangeeft, we dragen geen horloge dit weekend. We zijn rustig, we zijn schoon. Ook wij gooien niet met de lege omhulsels van drank of biologisch voedsel. Er staan prullenbakken van simpel hout en daar gaat alles in; plastic, papier, zorgen, strubbelingen en onze overvolle agenda's.
Bruggen bouwen
We zien mannen in hot tubs zitten. Kin, baard en biertje op de rand. Buik in het water en hoofd in de wolken. Alle hangmatten zijn in beweging en nergens is het zo overbevolkt dat je even opvliegen wilt. Het is goed dat er bij de slotgracht een bordje staat met 'niet zwemmen' want de vrijheid die je hier ervaart doet elke oververhitte danser er vast toe verleiden een zweefduik te nemen in het kasteelleven. Er zijn letterlijk bruggen gebouwd om over afstanden heen te kunnen wandelen. In een wereld met hiaten, een wereld waarin flatgebouwen in de brand staan en kinderen verdwijnen, waarin niets is wat het lijkt, is hier iets gecreëerd wat je nog dromen doet. Wat je ertoe doet aanzetten te stralen naar een vreemde en opnieuw te geloven in dat het goed komt.
Vers kroost
De kasteelvrouwe schrijdt over het terrein, nergens is te lezen dat zij het is. Maar ze is onherroepelijk herkenbaar, achter haar aan struint een kasteelhond en in haar huist een moederkloek die langzaam went aan haar verse kroost. Aan acrobaten uit Argentinië en Balkan zangers uit Holland. Aan kamperende gezinnen met wijn en peutermelk en mannen met lichaamsbeharing waarin je vlechten leggen kunt. Aan vreemde geuren en nieuwe klanken, aan alles wat deint over haar wateren en geduldig haar hart binnen schuifelt.
De wereld naar de streek
Op zondag komt met de zon het ondergoed tevoorschijn, wijzen mijn meisjes naar heren in blote basten en fluisteren dan gniffelend 'naakte tieten mannen'. Kinderen huppelen langs in bikini en boxershort en buikjes van elke makelij blubberen voorbij. Het lukt degenen die dit terrein gaandeweg opnieuw ontdekten het de ander dit ook te laten doen. Platgetrapte paadjes blijken weggetjes van nieuw leven en nooit eerder keken we vol verwondering zo om ons heen. Ze hebben ons de ogen geopend en doen ons van trots boven het terrein uitstijgen. Dit festival haalt de wereld naar de streek en maakt die wereld zacht, rustig en voor het eerst in tijden weer overzichtelijk.
Onder de nagels en in het bloed
Dit hadden we net nodig, dit gevoel van veilig- en vrijheid. We strooien met plastic muntjes alsof we ze tot in 'lang en gelukkig' bezitten. En als de avond valt lichten alle lampjes ons nog magischer op. Worden we opnieuw overdonderd door wat dit sprookjesbos te bieden heeft, worden we elfjes en feeën tegelijk. Met zwarte voeten keren we terug naar huis, Mañana Mañana nog zichtbaar onder onze nagels en verscholen in ons bloed. En als we loom in een echte sofa zakken, zeggen we dankbaar "alles komt goed."
De wereld is een podium
de weide het publiek
de zon verlicht de kunsten
de wind blaast de muziek
