Performance Racing Achterhoek rijdt in snelste Road Race ter wereld
Hengelo - Jochem van den Hoek kwam deze week in actie tijdens de Ulster Grand Prix, de snelste road race ter wereld in Noord-Ierland.
Van den Hoek van Performance Racing Achterhoek, ging het Dundrod Circuit rond met een gemiddelde snelheid van bijna 200 km/u. De coureur van het team van Tonny Wassink werd zaterdag eenentwintigste in de Superbike-klasse en vierentwintigste in de Superstock-wedstrijd. In de tweede Superbike-wedstrijd kon de Nederlander niet van start gaan, vanwege een technisch mankement aan de motor. Zoon Arno Wassink was in Noord Ierland om Van den Hoek te assisteren. Op donderdag reed de piloot van het uit Hengelo afkomstige P.R.A. team ook de Dundrod Superbike race en werd daarin drieëntwintigste.
Van den Hoek over de Ulster Grand Prix: "Ik heb fantastische wedstrijden gereden met veel gevechten. Het is echt wat bijzonders om op deze baan op het scherpst van de snede te rijden. Ik ben heel erg tevreden met de resultaten die ik deze week heb behaald. Het was het een fantastische week en een geweldige ervaring. Ik wil dan ook al mijn sponsoren en in het bijzonder het Performance Racingteam bedanken."
Rob Hartog deed als wildcard rijder mee in het Internationale Deutsche Meisterschaf (I.D.M) op het TT circuit Assen. De clubrijder van de Hamove won met grote overmacht de race in de supersport klasse.
Steppen naar Italië voor het goede doel
Hengelo - Ze hebben meer dan tweeduizend kilometer afgelegd, kilo's Brinta en havermout achter de kiezen en liters zonnebrand gesmeerd, maar het is ze gelukt: de in Hengelo geboren en getogen Feike van Weperen (23) is samen met Willem Leeffers (24) naar Italië gestept om geld op te halen voor de Speelgoedbank.
Op 1 juli begon de reis naar de Italiaanse camping waar Feike en Willem elkaar vijf jaar geleden leerden kennen. "We dachten een week later aan te komen, maar we hebben de rustdagen uit het programma gegooid. We kunnen meer dan we dachten en ook al genoten we onderweg enorm, we willen ook wel weer een keer een biertje kunnen drinken," aldus Feike.
Het idee voor de reis ontstond toen Feike en Willem werden uitgedaagd voor de Step elfstedentocht. "Dat vonden we prima, maar we hadden ook een grote mond. We wilden de tocht gebruiken als training voor iets groters. Al snel waren we het erover eens dat het een reis naar Italië moest worden om geld op te halen voor een goed doel," vertelt Feike. Zij kozen voor de Speelgoedbank, die speelgoed inzamelt voor kinderen van ouders die dit zelf niet kunnen betalen. "Doelen als ALS en kanker krijgen al veel aandacht en bovendien wilden we graag zelf zien wat er met het gedoneerde geld gedaan wordt. We hebben een dag meegeholpen als vrijwilliger bij de Speelgoedbank en dat voelde meteen goed."
Een plan alleen is echter niet genoeg. Voor zo'n grote fysieke prestatie zijn goede voorbereidingen niet overbodig. "We zijn in januari gewoon begonnen met trainen voor de Stepelfstedentocht. Eerst een tocht van 10 kilometer en dat hebben we uitgebouwd tot twee of drie keer per week 80-90 kilometer steppen. Door mijn opleiding Fysiotherapie weet ik wel aardig wat wel of niet goed is en verder deden we het grotendeels op gevoel," vertelt Feike. Ze rijden de 240 kilometer lange 'redelijk pittige' Stepelfstedentocht uit en maakten als ultieme voorbereiding een testrit in Italië. Dit zorgde voor leerzame inzichten in de verschillen tussen ons koude en platte kikkerlandje en de glooiende (en gloeiend hete) heuvels van Italië. "Met name het klimmen viel tegen. Je klimt drie dagen om vervolgens binnen een uur weer beneden te staan. Het uitzicht maakt echter veel goed."
Door de goede voorbereidingen is de grote tocht redelijk soepel verlopen. Het steppen was goed vol te houden, er waren geen lekke banden en de mannen zijn elkaar nog steeds niet zat. "We waren nog nooit samen op reis geweest, maar de status van getrouwd stel is nog niet bereikt: we hebben nog geen onenigheid gehad. Het scheelt dat de hitte en kleine obstakels gezamenlijke vijanden zijn." aldus Feike. Zo'n obstakel was bijvoorbeeld een route over de snelweg waardoor Feike en Willem moesten steppen met vrachtwagens op hun hielen. Ook zorgden tunnels voor omwegen, werd er bij gebrek aan melk ontbeten met Brinta in sinaasappelsap en piepten de tenen in de laatste week nog net niet door de schoenzolen heen. Daar tegenover stonden echter bijzonder behulpzame medereizigers en inwoners die Feike en Willem graag voorzagen van tips, routes en voedsel. "De mensen waren erg vriendelijk. Wel werden we af en toe vreemd aangekeken. Veel mensen hadden nog nooit een step gezien en geloofden niet dat we helemaal uit Amsterdam komen."
Feike denkt niet aan verdere avonturen per step. "Die step komt hoog in een wilg of boven het bed terecht. Het is een leuk verhaal voor later, om aan de kleinkinderen te vertellen, maar voorlopig wil ik eerst maar weer eens een fiets onder mijn kont. Een step is tenslotte niet direct het meest functionele vervoersmiddel". Nieuwe reisplannen zijn er echter al wel: "We zijn al aan het speculeren over een eventuele reis op zee. Maar hoe of wat weten we nog niet, dat zal tijdens het eerste biertje wel weer losbarsten".
steppenvoordespeelgoedbank.nl
