Zwarte Cross uitgegroeid tot een van de grootste theaterfestivals van Nederland
Gulle lach en vette knipoog op Theaterweide
Lichtenvoorde - Bij de Zwarte Cross denk je aan grommende motoren, spectaculaire stunts en snoeiharde rockmuziek. Niet direct aan poëzie, literatuur, cabaret of straattheater. Toch vormen die kunstdisciplines al jaren een vast onderdeel van de programmering. Sterker: met 450 voorstellingen, gebracht door 800 artiesten, is de Zwarte Cross uitgegroeid tot een van de grootste theaterfestivals van Nederland. Raar maar waar.
Alles speelt zich af op de Theaterweide, the place to be voor de freaks, zeker op vrijdag toen het festival nog regen- en stormvrij was. Gedichten van Gerard Reve, André Manuel (dagcolumn), Mongoolse keelzang, acrobatiek en mime met muziek in de sfeer van het circusprogramma Piste, zo maar wat voorbeelden van het gevarieerde aanbod. Veel succes oogstte de Engelse straatartiest Sid Bowfin die gewapend met een viool en gezegend met rappe tong het publiek bespeelde en na afloop van de show wegjoeg ("Don't come back, I'll bring the same show")
450 voorstellingen, gebracht door 800 artiesten
Humor is altijd een sterk wapen van de organisatoren van de Zwarte Cross. Neem alleen al de vele aankondigingen (zoepsidie) op het terrein waarbij de oermoeder van het festival in vele settings (in korte zinnen als Tante Riekie for dictator of in een balkonscene met Willem Alexander) een speciale plaats toebedeeld kreeg.
Een mooi voorbeeld van die humor was samengebracht in het Zwarte Cross museum waar de geschiedenis van de Achterhoek in het specifieke Zwarte Cross-jargon uit de doeken werd gedaan. Vooral de beschrijving van de oorlogsjaren zal bij menigeen op de lachspieren hebben gewerkt. "Overal in de Achterhoek ontstonden illegale bierbrouwerijen, Duitse vliegtuigen werden met carbid uit de lucht geschoten en een jong meisje, dat later wereldberoemd is geworden, hield een dagboek bij in het Achterhoekhuis."
Volgens de samenstellers van de expositie moet er in de bossen van Hummelo een verzetsgroep gezeten hebben - Helm Swaffel SS - die Duitse soldaten kaal schoor. Na de oorlog werd de verzetsgroep door Koningin Willhelmina onderscheiden met het Zwarte Kruis voor 'getoond zinloos verzet'.
's Avonds begon het zachtjes te druppelen, een voorbode van naderend onheil. Zowel in de Theatertent als in de Tipi bleef het druk. Vooral bij de Theatertent ontstonden lange rijen. Het geduld van wachtenden werd niet altijd beloond. Sommigen, die netjes achteraan in de rij waren aangesloten, zagen net voor hun neus de theaterdeur dichtgaan: vol is vol.
Zij die wel binnen kwamen zagen De Heino's (een van de laatste optredens van gitarist Jan Kolkman), Sid Bowfin en Snautzi en Schlampi's. Het publiek speelde bij de twee laatste acts een belangrijke rol. Wie dacht hoog op de tribune, dus ver van het podium, veilig te zitten voor de fratsen van de Engelsman kwam bedrogen uit. Bowfin liep naar boven, koos zijn slachtoffers uit en liet hen zijn of haar buurman of buurvouw kussen of omhelzen of probeerde bij stellen huwelijksaanzoeken los te krijgen. Daar waar Bowfin op een onschuldige manier het publiek bij zijn act betrok opereerde het duo Snautzi en Schlampi's met hun sexy and magic show op het randje. Eigenlijk was het goor en ranzig wat het duo op de bühne bracht en de door hen uitgekozen slachtoffers uit het publiek liet doen maar het moet gezegd: de show boeide wel van begin tot eind.
Terwijl in naastgelegen Tippi Appie Daalmeijer zijn liefde voor Bob Dylan bezong en zelfs het ultieme kampvuurlied 'Blowin' in the wind' van stal haalde kreeg het publiek bij het Buitenpodium nog een forse dosis boogie over zich heen. Het duo The Goon Mat & Lord Bernardo besloot zijn opzwepende bluesrockact met het nummer 'Show me your tits' maar geen vrouw voelde zich aangesproken. Bovendien was het daar al te koud voor.