Buik

Het is een gekke week.

Een week waarin openlijk gesproken werd over liefde.
niet alleen de Valentijns liefde-, maar ook de mijne.
Ik had het immers zelf in de krant gezet.
Er mocht dus op gereageerd worden, maar men verwachtte blijkbaar ook toelichting.
(Terwijl ik het op zichzelf al een hele ontboezeming vond).
Mijn gevoel werd ineens een beetje openbaar bezit, zoals de buik van de zwangere vrouw dat overkomen kan.
De buik waar iedereen zomaar denkt aan te mogen zitten
omdat deze nu eenmaal erg aanwezig is.
Alsof ze een apart onderdeel van je is waar geen gevoel in zit.
Dat niet bezoedeld of onteerd kan worden, omdat je dat immers zelf al deed, maximaal 42 weken gelee. Dus voelt men vaak even ongegeneerd aan dat opgespannen deel van het vrouwelijk lichaam.
Mijn verliefdheid ontstond ook in de buik, vandaar wellicht de parallel.

Twee van mijn vriendinnen verloren hun vader.
Iets dat op papier een parallel lijkt, maar in de praktijk heel anders is.
Tweemaal zag ik deze week de binnenkant van onze katholieke kerk,
tweemaal hoorde ik het koor aan in andermaal, meerdere malen rustige doch (mij) onbekende melodieën.
En tweemaal aanschouwde ik het verdriet in vier ogen
die het ook even niet wisten.
In deze ene week schreef ik een trouwspeech en een rouw-gedicht.
Kwam er uit mijn inkt de bekroning op een liefdesleven
en het afscheid van een mensenleven.

De kinderen wonnen samen met twee vriendinnetjes de eerste prijs met hun optreden tijdens de carnavalsochtend op school.
De parallel tussen mij en mijn jongste werd meerdere malen getrokken. Zichtbaar een artiest. Zelf trad ik op haar leeftijd nog allerminst op de voorgrond. Het maakt me nieuwsgierig naar hoe vrij ze zich zal voelen rond haar 34ste. 'k Voelde me vrijdagnacht allerminst vrij, schrok wakker met de angst dat ze vast gaan slapen was met de winnaarsmedaille om.
De tevreden glimlach op haar slapende gezichtje bleek gelukkig de enige aanwezige trofee in haar bedje.

Het is een gekke week,

schrijf ik zittend op de harde vloer omdat de hond rillerig naast me ligt.
Mijn zitbotjes schreeuwen om verlichting, maar de zorg om het beestje is groter. Normaal gesproken kwispelt en scharrelt ie om me heen als ik plaatsneem op de vloer. Denkend dat hij formaatje Maltezer heeft, neemt ie schoothond matig plaats op mijn korte gestalte.
Houdgreepmatig dwing ik hem daarna in de – voor mij – minst oncomfortabele pose.
Het enige positieve aan zijn huidige inactieve houding is dat ik - met inmiddels houten onderkant – mijn laptop nu op schoot heb- in plaats van hem.

Wellicht draagt hij voor mij de sporen van deze gekke week, waarin nog veel meer gebeurde dan ik beschrijven durf.
Hoogstwaarschijnlijk meer dan in een vrouwenbuik passen kan.
Zou hij daarom zoveel overgeven? Omdat er teveel in ons zit?
En is het dan wel toegestaan dat ik over zijn buik wrijf?
Kun je eigenlijk zwanger zijn van zorgen?
Hij baart me zorgen.
Naar de dierenarts morgen.
Want vandaag is het zondag.

Het was een gekke week.