Kom van dat dak af

Jij weet niet wat borstplaat is en tot aan dit jaar hielden we de Goedheiligman nog redelijk buiten de deur. Zijn cadeautjes kwamen wel in een jutezak de kamer binnen, maar zijn verhalen niet. Inmiddels ga je drie maanden naar de basisschool en verhaal je van verlanglijstjes en dat je die naar Spanje sturen moet. Je neuriet liedjes waarvan ik de melodie herken en ik durf ze niet met woorden te omlijsten, omdat ik niet weet wat ze tegenwoordig zingen.

Dat de Sint afgelopen zaterdag zijn intrede in het dorp hiernaast deed hebben wij ontkend, maar op de klassenapp was het alom bekend. Na dit weekend zal je vast meer over strooigoed weten en stel je misschien dat je een wortel voor een letter kunt inruilen. We probeerden je daar al over in te lichten, maar jij snapte niets van wat dat paard hier dan voor de deur zou moeten. Laat staan dat we het over ons dak hebben gehad (daarbij stammen onze panlatten uit 1939, dus lijkt ons dat überhaupt geen solide plan).

Via schoolvriendjes druppelt de traditie je leven binnen en dat terwijl ik er eigenlijk nog niet over wilde beginnen. Het is niet dat ik je de voorpret of het verlangen misgun, maar ik zie ook hoe groots dit is en dat je het niet bevatten kunt. Je zingt gniffelend herkenbaar over een Piet met een lekke band en dat daar een pepernoot in zat, maar denkt ook dat je die computer zult krijgen die je in het speelgoedmagazine zag. ‘Ik ben lief geweest toch?’, vraag je en wij hebben je niets gezegd over dat dat een voorwaarde is voor wat die jutezak bevat.

Je weet nog niet van het grote boek en dat het elk jaar een wonder is dat ie aan wal geraakt en ik denk dat dat je leven vooralsnog wat overzichtelijker maakt.

Vanochtend vertelde je over Pieten en cadeautjes verliezen en ik denk dat ik je binnenkort verliezen zal aan visioenen over schoorstenen en roetvegen. Even speel ik met het idee je te vertellen dat het allemaal niet bestaat, maar dan merk ik dat ook mijn hart vol verwachting slaat.

Want ik denk aan hoe we zaterdag in de auto zaten en het journaal versloeg van hoe de Sint was aangekomen, dat de regen zijn pret niet kon drukken en alle kinderen hun schoen zetten mochten. Zenuwachtig speurde ik in gedachten door de kasten; wat lag er bij ons nog op een schoen te wachten? Gevuld speculaas? Borstplaat? Maar jij glimlachte en was allang voldaan, dus misschien hoeven we er nog niet aan;

Sinterklazen. En dat ze niet bestaan.