Inspiratie

Of het weleens moeite kost om inspiratie te vinden voor deze column? De vraag komt van een vrouw, die in de broodjeszaak aan het tafeltje naast mij zit. We zijn in een gesprek geraakt door een vlaag van najaarswind, die bij het openschuiven van de deuren van dit horecaetablissement – mijn schuld, ik liep er te kort voorlangs – de zaak binnenwaaide. De frisse herfstlucht voelt vaak fijn, zeker in combinatie met de prachtige bladkleuren, maar is op het moment dat je in alle rust in een comfortabel verwarmde eettent van een late lunch geniet net even wat minder welkom. 

De vrouw herkent mij van de foto in de krant, ze blijkt een trouwe lezer. Net als haar man, samen drinken ze een cappuccino. De broodjes zijn al op, getuige de lege borden op tafel. Hij had zich laten verleiden tot het broodje van de maand, iets met kip. Zij was gegaan voor een broodje oude kaas. Ze houdt het graag simpel, vertelt ze. Zelf vind ik oude kaas al zeer gewaagd. Als ik iets niet lust, is het oude kaas. En olijven, maar dat is een erfenis van mijn werk in de supermarkt. De potjes vielen te graag en te vaak op de grond, alleen die lucht al. 

De twee wonen een dorp verderop, al blijken we ook in Hengelo heel wat gemeenschappelijke connecties te hebben. En we delen een hobby: wandelen. Samen hebben zij een wandeling in de buurt gemaakt, het Markepad, dwars door de natuur. Ik ken de route, bij momenten kun je het bijna struinen noemen. Geen probleem voor de vrouw, ze steekt haar wandelschoenen hoog boven de tafel uit. Stevige stappers. Of ik nog tips heb voor wandelingen in de regio? Ik moet toegeven dat ik vaak hetzelfde rondje loop. Misschien de Kerkepaden bij Zieuwent?

Een klein moment is er de vraag wie er gaat afrekenen. De koffie is op, de twee vertrekken. Al bespreken we en passant nog het belang van voldoende bewegen om fit te blijven. Leuk en aardig, al dat bewegen, maar met het verstrijken van de jaren stap je hoe dan ook steeds stijver je bed uit, hoor ik. Gepensioneerd zijn ze, alle tijd om er op een middag als deze op uit te trekken, dat dan weer wel. En dan neerstrijken in een broodjeszaak, genieten van het leven. ‘Voor je weet is het voorbij’, zegt de vrouw. ‘Dan kun je het er toch maar beter van nemen?’

Ze staat al bijna bij de deur, die op het punt staat om open te schuiven, maar de vrouw blijft maar vertellen. De onderwerpen buitelen over elkaar heen. Ik moet niet alles te serieus nemen, zegt ze erbij. Soms praat ze maar een eind weg. Het is vooral heel gezellig en het lijkt een kwestie van tijd voordat ook de plannen voor het kerstdiner de revue gaan passeren. Deze vrouw is een open boek, ik houd ervan. ‘Pas nou op’, zegt haar man, die zich gedurende het gehele gesprek wat afzijdig heeft gehouden. ‘Je geeft hem veel te veel inspiratie, straks kom je nog in de column.’