Herfsttafel

Ik heb een grote gele regenjas aan die voor fietsen door weer en wind staat. Niet enkel omdat je amper kunt parkeren bij de basisschool in de straat, maar vooral omdat ik vind dat je hoe dan ook met je rijwiel gaat. De mijne is licht van buiten, maar zwaar vanbinnen; een stads model waarop je me in de regen rood aangelopen, zwoegend zult vinden. Met voorop in het turquoise krat een kleurrijke schooltas en achter mij, in het hardroze zitje, een oranje verpakte schat. We zijn als een regenboog in de regen; zon mee en wind tegen.

Van de week zagen we er zomaar eentje. Of zij eigenlijk, want zij ziet nog altijd terwijl ze kijkt. “Kijk, mama. Daar!”, door de ogen van m’n kind word ik vaak de wonderen pas gewaar; omdat een blaadje niet zomaar verwaaien mag of een kastanje een jas van warmte verdient, een stok blijkbaar bijzonder is of die ene steen tussen het grind..

Toen we vanmiddag terugkeerden, in onze regenjassen na een vermoeiende schooldag, kon ze het niet velen één van haar vondsten in de prullenbak te vinden. Ik was vergeten ‘m met iets anders te bedekken. Je kunt niet alles bewaren, zeker de seizoenen niet.

Dikke tranen van onrecht en verdriet, hoe had ik dat nou kunnen weggooien? Ons huis lijkt door de herfst overvallen; overal liggen knutsel- en kleurwerken. Haar vingers zijn als camouflagekleren, met een waas aan overlappende tinten bedekt en zelfs het interieur raakt bevlekt. Haar armen hangen zo laag als neerslachtige takken en ze bloeit pas op wanneer we eikels op een leeg vel plakken. Ik weet niet waar ik dit abstracte object straks moet stallen, maar het stelt ons beiden gerust de gevallen vruchten op een bedje van lijm te planten.

Misschien moet ik een herfsttafel inrichten met ‘parels uit het bos’, of althans zo omschrijft Google dat fenomeen. Is het de bedoeling dat je elk seizoen naar je woonkamer meeneemt? Of mag je soms simpelweg ontkennen dat het guur is en nat, omdat jij daar nog niet aan toe was? Gisteren hebben we trouwens gedaan alsof haar knuffel jarig was en taart aangeschaft. Er hangen slingers langs de wand; volgens mij heb je geen herfst op je tafel nodig, als je er maar samen aan belandt. Want, gaan dan de restjes van het seizoen niet gewoon hand in hand met de hoop van iedere rondgang?

Haar zus komt doorweekt de tuin in, daar krijg je geen regenpak meer omheen. Druipend stapt ze de droogloopmat op en fleurt direct op; van hoe de verwarming loeit en er een eikenboom in de dop uit ons A4’tje groeit. Wat we aan het maken zijn? “Kind, ik heb geen flauw idee. Doe je mee?”