Filmrol

De begroeting in de wachtkamer van de tandarts is deze namiddag allerhartelijkst. De enige persoon die hier zit te wachten – een jongeman van een jaar of 20 – staat bij mijn binnenkomst direct op, schudt mij de hand, stelt zich voor en verraadt met een glimlach van oor tot oor dat hij enorm heeft uitgekeken naar dat wat hier deze middag staat te gebeuren. We komen allebei dan ook niet voor een regulier tandartsbezoek, maar voor een filmopname. Eén van de behandelkamers zal binnen enkele ogenblikken als toneel dienen voor een scène in de speelfilm ‘Het spookt in Hengelo’. 

De twintiger – zelf ook Hengeloër – zal de rol van patiënt in de stoel op zich nemen, ik die van verslaggever van ‘Hengelo TV’. Omdat zowel de filmmaker als de tandarts nog niet in zicht zijn, ploffen we neer op de bank in de wachtkamer. We maken een praatje. Deze dorpsgenoot blijkt zichzelf voor deelname te hebben aangemeld via Facebook, onder een foto van eerdere opnames. Meespelen in een film waarin zijn dorp centraal staat, dat leek hem wel wat. Dat dit vanuit een tandartsstoel zou gebeuren, had hij niet direct bedacht, maar het enthousiasme is onverminderd groot.

Ik vertel dat ik ondertussen op hete kolen zit, want er lopen in mijn agenda twee dingen flink door elkaar heen. Vijf minuten hiervoor zat ik nog in het gemeentehuis, waar deze middag de verkiezing van de nieuwe jeugdburgemeester plaatsvindt. Terwijl ik naar deze tandartspraktijk ben verplaatst, is in het gemeentehuis de jury in beraad over wie deze taak krijgt. De bekendmaking volgt snel. Ik moet nog weer die kant op, voor een foto en een eerste vraaggesprek met die nieuwe jeugdburgemeester. Als de minuten verstrijken en er nog altijd geen camera en tandarts te zien zijn, besluit ik eerst terug te fietsen, in vliegende vaart.

Precies op het moment dat ik de raadszaal weer binnenstap, komt het hoge woord eruit: het wordt Cato, 10 jaar, uit Steenderen. Een meisje waarvan ook ik onder de indruk ben, omdat ze volzinnen formuleert op een wijze die doet vermoeden dat ze basisschool al lang en breed achter zich heeft gelaten. Is niet zo, ze zit in groep 7. Als de keten haar om is gehangen, is er tijd voor foto en interview. Cato komt vlot van haar woorden af, komt dat even goed uit. Ik kijk op mijn telefoon, een app van de filmmaker: ‘We staan klaar.’

Weer op volle snelheid, met zoveel intensiteit dat het de stenen de grootst mogelijke moeite kost om in de straat te blijven liggen. De wachtkamer is nu leeg, direct door naar de behandelkamer. Daar staat de camera gereed, de microfoon aan, de tandarts heeft zijn gereedschap in de aanslag en de patiënt ligt met een apparaat in zijn mond dat als doel heeft die mond zo ver mogelijk open te houden. Alles komt goed. Zelfs de glimlach van de man in de stoel is na afloop onverminderd aanwezig. Een tandartsbezoek dat bij zal blijven. Geen gaatjes, wel een filmrol te pakken.