Van goed tot wasgoed

De lucht dreigt en de was hangt buiten, ik heb mijn kinderen wijs gemaakt dat het nooit regent wanneer mijn was buiten hangt. “Mam, het regent toch”, zeggen ze dan. Ik speel vervolgens een soort van verbaasd blijspel over dat dat schijn is, omdat het voor mijn was niet fijn is en snel daarna richting het balkon om erger te voorkomen; een dans met knijpers en druppels kun je het noemen. Toen ik laatst onderweg was en de ruitenwissers nodig had, heeft mijn middelste gewoonweg het hele rek aan de handdoekenverwarming in de badkamer gehangen. Dat bleek vele malen efficiënter.

Je wilt natuurlijk dat vrouwen zich daar niet per se genetisch verantwoordelijk voor voelen, maar ik was bij thuiskomst toch zeer trots. Vooral omdat ze wist mij daarmee te ontlasten en dus die moeite had genomen. Want het zit ‘m in toegankelijke dingen; in dat ze nog tolereren hoe jij je, veel jeugdiger dan toegestaan, door de kamer beweegt en dat je – sinds deze week – je leeftijd in de omgekeerde volgorde uitspreekt, in hoe ze je opwachten met armen en voordeur open en voor je verjaardag een kaartje met daarop een regenboog van waterverf kopen. Zo eentje die bij een buitje niet uit zal lopen.

En in de vouw van dat kaartje verzamelen zich de letters die jij met je dankbare tranen deed verplaatsen, maar je weet nog wel wat ze zeiden. Het maakte elk opvolgend cadeau overbodig, alhoewel die luxe douchefoam die je zelf nooit koopt heel welkom is natuurlijk. Dus kan het je niets schelen dat ie nu voor het grijpen in de badkamer ligt, iedereen die ‘m zal gebruiken gaat lekker ruiken.

Tevreden open je na gebruik de glazen douchedeur die plots tegen het wasrek tikt, de regen tikte op de tuintafel en jij rende ontkennend omhoog om de nieuwe hang-out in gebruik te nemen. Goed je moet je nu door een nauwe spleet richting het matje wurmen, maar bent niet ontstemd te krijgen. Ja, je kunt vanwege klamme kleding niet meer bij het prullenbakje en je handdoek zit klem achter de ophanghaak van het rek, maar je bent weer een jaartje wijzer dus jou maak je niet gek.

Binnen regent het slechts licht, denk je. Omdat iedereen weer eens direct na elkaar wilde douchen en stoom zich omvormde tot dauw. Langs randen die veilig voelen, als grenzen van goed tot wasgoed. Het kan buiten dan wisselvallig zijn, hier is dat het niet.

De kleinste komt binnen, ze wil ook douchen. Met dat nieuwe schuim, zegt ze. En of het nog steeds feest is, waarmee ze bedoelt of de slingers mogen blijven hangen. “Ja drol, het is nog feest”, zeg je. En dat je de was weer buiten gaat hangen, zodat de zon kan schijnen.