Maisoogst

Er was in onze kindertijd enkel het geluid van de maishakselaar voor nodig om ons op de crossfietsjes te doen springen. Dwars door de voormalige kwekerij heen, op volle snelheid richting de rand van het akkerland dat daarachter lag. En dan de bevestiging: het eerste baantje was al weg, ze waren begonnen! Dit was het moment waar we weken naar hadden uitgekeken. We hadden de mais zien groeien, steeds een beetje verder, steeds een beetje hoger. Het zou snel gaan gebeuren, dat was zeker, maar wanneer precies? Elke ochtend was het goed luisteren, of we al wat hoorden, of het moment al daar was. En dan maar hopen dat het niet gebeurde op een tijdstip dat wij op school zaten. 

De hakselaar aan zien komen, daarnaast de grote trekker met kiepwagen en dan het hoge gewas geleidelijk, maar zonder enig verweer in de immense bek zien verdwijnen, daarbij het geluid, de kracht van de machines, het was een imposant schouwspel. Hoeveel rijen tegelijk? Zes? Acht? Tien? Het ging in een rap tempo, al kon het ons niet lang genoeg duren. Als de ene kiepwagen vol was, stond de volgende trekker met kiepwagen al klaar. De bestuurder van de hakselaar was steeds dezelfde, soms zwaaiden we en hij zwaaide terug. De man, die hoog over het land uitkeek en dat immense apparaat bestuurde – het moest de meest geweldige baan op aarde zijn – had aandacht voor het publiek, dat het geheel vol bewondering aanschouwde.

Nog altijd vind ik het een fascinerend gebeuren, voor de boeren en loonwerkers één van de hoogtepunten van het jaar. Een klus waarbij timing van groot belang is. Het is zoeken naar het optimale oogstmoment om tot de beste voeding voor de koe te komen. Dat heb ik op moeten zoeken, want ik ben maar een leek, een simpele toeschouwer die vanaf een afstandje toekijkt. Soms kom ik langswandelen, dan zwaai ik nog steeds naar de mannen op de machines. Of ik maak ruim baan voor ze op de weg, met de auto, zo ver mogelijk de berm in, om de trekker met kiepwagen de ruimte te geven. Is het niet voor de verkeersveiligheid, dan wel vanwege het feit dat je geen belemmerende factor wil zijn in dit vakkundig uitgedachte teamspel.

In veel gevallen gaat het werk door tot laat in de avond. Als de lichten van de machines erbij aangaan, geeft dat nog een extra dimensie. Ik denk aan de onderlinge band die dit werk doet smeden, aan het biertje dat de mannen samen drinken als de oogst binnen is, als de mais van het land is. Vergezichten keren terug. Ergens is dat fijn, maar een stuk land dat ik ineens kaal aantref, voelt nog steeds als een gemiste kans. Als een prachtige film, die je niet hebt gezien en die nergens terug te kijken is. Natuurlijk zijn er anno 2023 online talloze droneshots en filmbeelden te vinden, maar die halen het niet bij de beleving aan de rand van de akker. Terwijl ik dit alles schrijf, hoor ik in de verte een maishakselaar. Ik heb de neiging om op de fiets te springen.