Bankje voor Job

Het is stoer, sterk en robuust en het heeft sinds enkele dagen een plek in het parkje op de rotonde aan de Middenweg in Hengelo. Het betonnen bankje dat hier dit weekend is geplaatst, staat er speciaal voor Job Weustenenk. Hij overleed vorig jaar november in het Amerikaanse San Diego, een dag nadat hij daar door een dronken automobiliste was aangereden. Job was 18 jaar, student en talentvol keeper van Pax. Hij zat vol dromen en plannen, maar die kwamen allemaal abrupt ten einde. Nu staat zijn naam gegraveerd in een plaat, die is verwerkt in het bankje. 

De onthulling daarvan was zaterdag precies op zijn sterfdag, zo’n zeventig familieleden en vrienden kwamen hiervoor samen. Ik was uitgenodigd om er namens de krant bij te zijn. Het verhaal van de ouders van Job – Werner en Ans – schreef ik al eerder op. Dit voorjaar zaten we samen bij hen thuis aan de keukentafel. Het was een intens gesprek. Er was veel verdriet, maar ik merkte eveneens heel veel kracht. En ik was zeer onder de indruk van de manier waarop de twee konden praten over het verlies van hun kind. Enorm knap, dapper ook. 

Het was allemaal begonnen vanuit een verzoek van de regionale krant. Werner en Ans besloten hun verhaal te vertellen. Niet omdat ze zelf zo nodig in de spotlights wilden staan. Allesbehalve. Ze deden het vooral om hun zoon te eren. Om Job het podium te geven, dat hij zo verdiende, maar dat hij zelf niet meer kon pakken. Nooit meer. Niet omdat hij het niet had gedurfd, want uitdagingen greep hij met beide handen aan. Maar omdat hij uit het leven was gerukt, het leven waar hij zo enorm van hield. Omdat hij het noodlot trof, heel ver van huis.

Nu staat er een bankje op een steenworp afstand van de plek die voor hem thuis was. De plek waar hij een liefdevolle jeugd beleefde, waar hij zijn vrienden had. Die vriendengroep breidde door de jaren heen alleen maar uit. De jongens en meiden, die Job leerden kennen op de basisschool en op de middelbare school namen het initiatief voor de plaatsing van het bankje. Zaterdagavond lieten ze rondom de onthulling een grote wensballon op, een lichtje ging richting de hemel. Een lichtje om Job te laten weten: ‘Kijk, jongen. We denken aan je.’ 

Er werd gehuild, omhelsd, troostend op schouders geklopt, maar af en toe ook gelachen en geproost op het leven. Na de onthulling maakten we een foto met de gehele vriendengroep rondom het bankje, tien jongens en drie meiden. Zittend op het bankje de ouders van Job en zijn twee broers. In het midden bleef ruimte vrij. Daar brandde een kaarsje, die plek was voor Job. Als er een hemel bestaat, dan heeft hij zaterdagavond zeker meegekeken, het glas geheven en geknikt naar zijn geliefden. Vol trots, want wat prachtig mooi gedaan.