Afbeelding

Overzicht

Opinie

Er zijn zo van die weken die maanden lijken, toch maakt aan de grond zitten soms dat je enkel omhoog kunt kijken. Dat je boven wilt komen en een uitweg ziet, want dieper dan de bodem kan toch simpelweg niet. En ik weet niet hoe het kan, maar met wazig zicht wordt het soms ineens veel makkelijker licht. Alsof je afgepeld eerder vervuld raakt en dan een avondwandeling met je fiets maakt.

Aan de hand, zonder lekke band. Omdat het zo onthaast als je zelf doen moet, de lucht diep inademend en een lange route kiezend. Dat je daar slentert en langs het water, aan de overkant, ineens een koor blijkt aanbeland. Ja, het had zo een fantasie kunnen zijn; het einde van een najaarsfilm, in een Engelstalig refrein. “Oh simple thing, where have you gone? I’m gettin’ old, and I need something to rely on. So, tell me when you’re gonna let me in, I’m gettin’ tired, and I need somewhere to begin.”

Je staat naast me; mijn allergrootst kind. Ik weet niet eens wat je van samenzang vindt, maar het maakt niet uit. We zingen het samen uit. De koorleden slechts door een kaars in de hand verlicht en wij enkel met elkaars’ gezicht. En door dit moment. Misschien snik je nog vanwege dat andere, maar het kan net zo goed deze verstilling zijn. En dit refrein.

“Oh overzicht, waar ben je heen, ik word steeds ouder en ik wil het niet alleen, dus kom terug en haal me in, ‘k loop op mijn einde en wens om een nieuw begin.” Pas nu besef ik deze week verjaard te zijn. Oh, ik had het wel gezien hoor op mijn tijdlijn. En zij daar zingen trouwens heus niet per se over alles waaraan mijn gemoed zowat bezwijkt, maar wel over hoe de tijd verstrijkt. En ik heb daar iets mee, dus smaakte de prosecco aan de vooravond me goed en was de dag erna er één van melancholie en weemoed. En haalde mijn lief ons kind stilletjes eerder van de opvang, om mij op te vangen.

Daar stond ze, gewoon voor onze eigen voordeur. Met een plant, niet gepland. Nooit gewenster dan in dat moment, want het is niet zo heel ingewikkeld als je in de basis domweg gelukkig bent. Dan is iets al snel een cadeau, dus had ze net zo goed een herfstblad vast kunnen hebben gehad. Al symboliseert dat wat valt en blijf ik me liever inbeelden dat we springen, zodat het een keuze is.

En alsof ze wist dat het ‘m in de kleine dingen zit, koos onze driejarige een miniatuurorchidee voor me uit. Het afzichtelijke geval schiep direct overzicht, net als deze pubertranen bij maanlicht.

De kinderen halen me meteen weer in;
ze zijn helemaal het einde en altijd m’n begin.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant