Eerlijk delen

Ze maken uitgebreid melding van hun binnenkomst. ‘Goedemiddag! Ja, daar zijn ze weer!’ De twee dames – of eigenlijk doet één van hen het woord – hebben het over zichzelf. Het gaat niet eens op een overdreven volume, helemaal niet zelfs, maar het is deze zaterdagmiddag zo rustig in dit Vordense horecaetablissement dat het niet te missen valt. Het aantal gasten is zojuist uitgebreid met twee. Ze gaan op zoek naar een tafeltje. 

De dames zijn in het net gekleed en op leeftijd, ik schat ze een jaar of 80. Dit moet hun vaste zaterdagmiddaguitje zijn. Het is rond lunchtijd. Zelf kom ik hier ook vaker en ook met enige regelmaat op zaterdag, maar nooit op dit tijdstip. Ik heb de dames dan ook nog nooit gezien. Zo ongeveer alle tafeltjes in de zaak zijn vrij. Toch strijken de twee precies neer aan het tafeltje naast dat van mij. Soms krijg je het in de schoot geworpen.

Misschien is het hun vaste plek, hun vertrouwde plek. Die heb ik zelf ook bij verschillende horecazaken in de regio. Ook in deze zaak zit ik vrijwel altijd op dezelfde stoel aan dezelfde tafel, noem het een autistisch trekje. Hoe dan ook: deze dames voelen zich hier meer dan thuis. Een gesprek barst los. Allerlei namen – ik vermoed die van kleinkinderen – passeren de revue. Niets dan lof. Ze zijn allemaal leuk. En hun vriendjes en vriendinnetjes ook. 

Als één van deze dames je oma is, dan heb je het getroffen. Zo’n oma die je aan het eind van elk bezoek een snoeptrommel voorhoudt. En dat je er dan drie snoepjes uit mag kiezen. De keuze van deze middag: aardappelschijfjes of patat? De ene dame zegt dat de ander mag kiezen. Ik begrijp de vraag en vooral de reactie daarop niet helemaal, maar het wordt me snel duidelijk. Deze dames gaan hun eten delen. En hun drinken ook. Eén portie patat en één portie bitterballen voor twee. En een blikje cassis met twee glazen.

De ene dame krijgt een bord met patat, de ander een bord met zes bitterballen. Dan begint het geschuif van bord naar bord. ‘Wel eerlijk delen he’, zeg ik. De dames lachen breeduit. Het zou niet in ze op komen om het niet te doen. Ik vind het prachtig om te zien. Ook hoe ze er even later van genieten. Het is zoals kinderen genieten van een bord patat met een frikandel tijdens een partijtje, na het bowlen, midgetgolfen of discozwemmen. Dit is geen eten, dit is smikkelen.

Op het televisiescherm in de zaak is ondertussen een zwaaiende prinses Amalia te zien. De prinses zou bedreigd worden. ‘Zo’n leuke meid, wie doet nou zoiets?’, klinkt het. Ik denk hetzelfde en ik kijk naar deze twee dames, bakens van liefde en vertrouwen, in een wereld vol onzekerheden hun eigen stukje zekerheid gecreëerd. Een half bordje patat, drie bitterballen en een glas cassis. Zaterdag rond lunchtijd, dan zijn ze er weer. Ik gun het ze nog vele jaren.