Type

Ik ben niet goed met auto’s, nee echt. Ik ben van het type dat antwoordt op de vraag: “Wat voor een auto heb je?” “Een witte.” Ik ben van het type dat de nieuwe velgen meteen met de stoeprand in aanraking laat komen. Twee keer, in één week, aan beide zijden, alle vier. Ik ben van het type dat uiteraard het type van de auto niet kent en niet uit het hoofd weet wat de bandenspanning zijn moet en daarna dus ook niks aan dat schema op de zijkant van het bandenspanningsapparaat heeft, omdat ze het type van de auto niet weet.

Ik ben van het type dat een lampje ziet branden op het dashboard en dan altijd denkt dat het wel mee zal vallen en ze nog wel met haar witte auto naar huis kan gaan. Ook als dat lampje op de lamp van Alladin lijkt, met een druppeltje eraan. Ik ben van het type dat werkelijk waar nog nooit zelf de ruitenwisservloeistof in het reservoir heeft gedaan. Ik ben van het type dat een hoopje kruimels in de leren plooien van de pook niet vindt misstaan. En elke keer als ik bij de pomp parkeer moet ik altijd even nadenken aan welke kant ik ook alweer moet staan.

Laatst ging er ineens een onbekend, doch gezellig geel lichtje in het scherm aan. ‘Stuurbekrachtiging uitgevallen’ kwam er te staan. Tot het moment dat ik de auto moest inparkeren vond ik het vooral een enig en origineel symbool. Echt. Ik ben van het type dat trouwens sowieso liever niets over de gebreken van de auto zegt, want misschien gaan ze ook vanzelf weer weg. Maar afgelopen zaterdag had ik echt pech.

‘Bandenspanningsverlies’. “Het valt vast mee”, dacht ik meteen “ik blijf nog wel even op de snelweg.” Maar het universum meende het echt, want er stond tegelijkertijd ook zo’n bord met de afstand tot het volgende benzinestation langs de weg. ‘3000 meter’, oké even stoppen is vast beter. Natuurlijk heb ik jou toen gebeld, omdat ik van het type ben dat het type van de auto niet weet (neehee het staat bij ons niet achterop, daar kom ik zelf ook nog wel op). Jij somde trouwens uit je hoofd de spanning van voor- tot achteren op.

En mensen wat was ik trots; ik had gewoon nog twee euro in het bakje tussen de resten van mijn rommelig bestaan en zowaar dertien minuten tegoed om de banden weer gespannen te doen staan. Tot het rechtervoorwiel daarna tot luid sissen moest overgaan; spelbreker. Zelfs een type als ik kon horen dat dat geluid normaliter niet bij die voorband moet horen. Ik heb van de Wegenwacht een ‘thuiskomertje’ gekregen en mocht daarmee met maximaal tachtig over ’s lands wegen. En toen ben ik, eigenlijk exact zoals mijn type dat betaamt, naar huis gereden.