Op de fiets

Het past eigenlijk niet op de fiets: In het krat twee tassen met paperassen, daarbovenop een toga in kledingzak en over mijn schouder een tissuehouder in canvastas. Ik ga trouwen in eigen stad en vertik het de auto ergens te moeten parkeren. Ook al zal ik nu zwaar bepakt langs winkelend publiek manoeuvreren; ik woon hier en ga mijn bezoek aan de trouwlocatie met mijn fiets eren. Vanochtend kwam ik op weg naar de bakker de bruidegom al tegen, zijn gezichtsbeharing deed wat warrig aan want hij moest nog naar de kapper gaan.

Terwijl zij zich in op maat gemaakte kleding hezen, moest ik daarentegen nog even bij de dansvoorstelling van mijn kind wezen. Op de terugweg ging het bruidspaar juist in een toektoek naar trouwfoto’s opzoek. Dat zag ik toevallig, want ik woon bij ze om de hoek. Nu is het wel vaker kneuterig en dichtbij, maar vandaag was ik bijna overal echt bij. Ik zag in vrijetijdskleding hoe hij de bocht richting de toekomst nogal scherp nam en in werktenue hoe het trouwgezin trots bij de kapel aankwam. Ik zag wat hen in bewustzijn overkwam.

Soms is het lastig los te laten wat ik net heb meegemaakt, soms rijd ik in de auto vanuit ver weg in stilte terug naar huis. Zonder ruis of geluid en enkel lachend, alle indrukken nagaand in mijn gedachten. Nu zat ik op een vol terras met bruiloftsgasten, “Wilt u nog wat drinken mevrouw?’, vroeg een ober en ik zei vanuit mijn ontspannen niets: “Ik ben op de fiets.” Dat maakte deze jongeman vast weinig uit, maar hij schonk mij netjes een wit wijntje uit.

Ik blijf nooit plakken op het trouwfeest hoor, de mensen moeten niet de drang voelen met mij over het ja-woord en het verhaal te hoeven praten. Liever wil ik ze met rust laten. Maar ja, ik was op de fiets en we hadden net iets moois meegemaakt. Iets waarop je proosten wilt. Het moet ergens tijdens dat nagenieten zijn geweest dat iemand die lege blikken aan de toektoek hing, waardoor het elektrisch exemplaar luidruchtig over de klinkers ging.

Toen het mij net gelukt was mijn fiets opnieuw met mijn trouwinboedel te behangen, passeerde dat voertuig van verlangen. Ik keek toe en zag hoe de bochten ditmaal bedeesder werden genomen. Dat vond ik passend, zeker gezien de belofte die de passagiers elkaar even daarvoor hadden gedaan. En toen heb ik die ene, zware tas uit mijn mandje gehaald en alsnog om mijn schouders gedaan. Daar zat namelijk het contract in dat ze zojuist ondertekenden, met de overtuiging van wat ze voor elkaar betekenen. Ik zal het bewaken en op het stadhuis inleveren, zodat het er stoffig worden mag tijdens hun liefdesleven.