Sarah

Het is twaalf jaar geleden dat ik hier ben neergestreken; een streek mij zo onbekend als ik voor zijn bewoners bleek te zijn, met gewoonten hen zo gewoon dat alleen ik ze opmerken kon. Met kleinschalig wereldnieuws dat welhaast nooit bij mij begon, of in elk geval niet eindigde. Het leek vaak of alles langs mij heen ging, dan begreep ik weer eens niet waarom er verderop in de straat een uitgewaaierd boeket van witte papieren roosjes in een geknutselde haag hing. Paste ik het mooi maken enkel toe op mezelf- en het buurt maken op niemand.

Tijdens een zoveel-jarig-verjaardagsfeest arriveerde ik eens nonchalant een uur na aanvang, niet wetende dat de aangegeven tijd op de kaart geen vanaf-tijd betrof. Al wie er aan lange tafels rondom de jarige gesitueerd zat vond mij vast hardleers. “Zie daar, de import is ook gearriveerd.” Het was onwetendheid, mensen. Echt. Toen ik achter de verjaardagetiquette kwam, voelde ik mij echt heel erg slecht.

Net als die keer dat ik zei niet aan het buurtlied voor de feestavond mee te willen schrijven- en zingen; ik wilde me gewoon niet zo snel creatief opdringen. Zo van, ik ben Eva Schuurman, wist u al dat ik een beetje rijmen kan? Had ik geweten dat mijn buren me daarna nooit meer zouden benaderen, dan had ik er wel gestaan. Nu was mijn kans voorgoed vergaan.

Voordat ik hier woonde had ik nog nooit een bekende een vleespakket cadeau gedaan, niet wetende dat dit voor passend door zou kunnen gaan. Niet eerder vierde ik een Oranjefeest zonder kleedjesmarkt en schoot ik op een vogel die geen vogel was. Niet eerder had ik het gevoel dat ik in eigen land alsnog een vreemdeling was.

En toch, heel langzaam sloop het erin; het jubilerend fêteren, mooi maken en een geboorte eren. Het woorden geven aan waar je stil van wordt. Goed, ik schrijf nog altijd gedichten die te lang zijn voor elk willekeurig spandoek en mijn grondboor is zoek (of ik heb ‘m nooit gehad). Maar oh, dat gonzen in die voorbereiding, dat verzamelen van content en context, die aanloop en de voorpret. De pop, het moment dat neer wordt gezet.

Hier is een mijlpaal niet slechts zichtbaar op de grote dag; nee, hier tekent men de plek uit, boort het gat, vult het spreekwoordelijk met cement, want dit moment betreft een monument. En het ritueel is allang bekend, maar elke keer nieuw: De hoofdpersoon wacht uit het zicht tot vrienden in het zicht verschijnen. Uit kofferbakken komen tape, panlatten, boormachines en scheerlijnen. En daarna loopt ze mee naar jouw zinnen die niet op een spandoek passen, maar wel bij haar. En glunderend sta je daar; naast je Achterhoeks vriendinnetje van vijftig jaar.