Afbeelding

QR-lunch

Opinie

De lunchkaart zoek ik, maar die blijkt er in dit Achterhoekse restaurant niet te zijn. Een serveerster legt uit hoe het werkt. Ik kan bij haar alvast een drankje bestellen – een cappuccino, lekker! – maar voor de lunch verzoekt ze mij om met mijn telefoon een QR-code te scannen. Die is te vinden op de houten kaartenhouder op tafel. In die houder staat één kaartje, met uitleg over de werking van het bestellen met behulp van die QR-code. Als het niet lukt, moet ik het laten weten. Dan kan ze alsnog een fysieke kaart brengen. 

Dat kan ik me niet laten gebeuren. Ik scan de code met mijn telefooncamera en wordt inderdaad doorgelinkt naar de bestelpagina. Tot zover gaat het voorspoedig, maar het mobiele internet blijkt nogal zwak, de kaart laadt niet, waar is de wifi-code? Die is te vinden op de uitlegkaart, onderaan. Daarboven staat een geruststellende mededeling voor wie net iets minder mobiel onderlegd is of geen mobiele telefoon (bij zich) heeft: hulp inroepen kan altijd, een fysieke kaart als de ultieme reddingsboei is nooit ver weg. 

Nogmaals, ik – opgegroeid met de technieken van de nieuwe tijd – wil het niet zover laten komen. Ik moet dit kunnen. De kaart laadt, hoera! Behalve een cappuccino wil ik alleen iets te eten, maar op weg naar de lunchgerechten scroll ik langs de smoothies. Die verleiding kan ik niet weerstaan en het klikt zo gemakkelijk aan. Een broodje erbij. Besteld! Ik kijk om me heen, het is nog voor de middag, het restaurant is nog verlaten. Ik zie niemand bewegen, maar ik ga ervan uit dat er ergens in de keuken nu een seintje doorkomt.

Dat is het geval, want niet veel later komt de serveerster – die van de cappuccino – de lunch brengen, precies zoals ik die op mijn telefoon had aangeklikt. Ik vraag haar of dit de toekomst is. Daar is ze heel helder over: ja. Al dient de QR-code volgens haar niet als vervanging van het personeel, maar als een extra collega. Het scheelt papier – niet meer alsmaar vele kaarten uitprinten bij elke menuwissel - maar het scheelt vooral heel veel tijd. Ik snap het. Niet meer honderd keer per dag de vraag: ‘Heeft u al een keuze kunnen maken?’ Niet meer wachten op tante Annie, die niet kan kiezen tussen een uitsmijter en een broodje zalm. 

Bij het diner werken ze hier nog op de ‘ouderwetse’ manier. Toch lijkt het een kwestie van tijd totdat het digitaal bestellen ook in de avonduren wordt ingevoerd. En totdat dit ook op andere plekken gemeengoed wordt. Ik doe m’n best om dit soort noviteiten te omarmen en het lukt me aardig. De scankassa’s in de supermarkt waren even wennen, maar inmiddels vraag ik me geregeld af waarom al die mensen toch in de rij voor de bemande kassa gaan staan. Ja, ik houd ook van het persoonlijke en ik ben gek op tradities, maar ontwikkelingen als deze houd je niet tegen. Zelfs Piet - onze vertrouwde visboer in het dorp - heeft sinds kort een pinapparaat. Het wachten is op de eerste haring met QR-code.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant