Uit volle (rood)borst zingen

ZELHEM - Roodborsten kunnen zozeer opgaan in hun eigen gezang, dat ze het nauwelijks doorhebben wanneer je de vogels tot op enkele meters nadert. Ze zijn goed van vertrouwen, dat is begrijpelijk, want van mensen hebben ze weinig te duchten. Des te meer hebben ze hun soortgenoten op de korrel: belandt er een vreemde roodborst in het territorium van een ander wordt hij of zij fel weggejaagd. Een Engelse onderzoeker plaatste een oranjerood bolletje – de kleur van de roodborstborst – in zijn tuin. Dat werkte op de roodborst die daar woonde als een rode lap op een stier.

Door Sander Grootendorst

Het zijn zowel de mannetjes als de vrouwtjes die hun territorium verdedigen en, bij wijze van uitzondering in de vogelwereld, zingen bij de roodborst beide geslachten. En: ze zingen het hele jaar door, niet alleen in de lente.

Het is niet met zekerheid te zeggen of de uitbundige kwinkeleerder aan de Kerkhoflaan in Zelhem (foto) een mannetje of een vrouwtje is. En ook niet dit alleen het winter- of ook het zomerverblijf van deze roodborst is. 

In de winter krijgen de Nederlandse roodborsten gezelschap van Scandinavische. Op hun beurt zoeken sommige Nederlandse ook weer warmere oorden op, met name Portugal en Spanje. Omdat het medio februari al behoorlijk lenteachtig aanvoelde, zou je denken dat de eerste nestelgevoelens de Zelhemse roodborst inspireren om te gaan zingen. Maar pas in maart en april zijn normaliter de Scandinavische wintergasten weer weg en de zuidelijk zomergasten weer terug, dus het is nu nog niet te bepalen. Hoe dan ook, deze roodborst was bijzonder goedgemutst en bleef maar doorgaan, toonladder op, toonladder af. Iedereen die voorbijkwam werd er een beetje vrolijker van.