Al zestig jaar elkaars liefste

ZELHEM – Zowel binnen als buiten is het sfeervol versierd met slingers en ballonnen in de kleur zwart met goud. Het cijfer ‘60’ is overal te lezen. Want dat zijn ze vandaag, zestig jaar getrouwd. Op 6 november 1963 stapten de heer en mevrouw Rosendahl – Schepers, Fred en Ans in het huwelijksbootje. Ze deelden vanaf toen lief en ook best veel leed met elkaar, zodat ze elkaar door de jaren heen alleen maar meer lief gingen hebben.

Door Alice Rouwhorst

Onherkenbare schone
Het is duidelijk feest in huize Rosendahl. Naast de versierselen staan er vele prachtige bossen bloemen en kaarten in de kamer. Waaronder een orchidee van de gemeente Bronckhorst en een kaart van het koningspaar. “Wist niet wat ik zag!”, zegt mevrouw Rosendahl nog verrast. “Echt prachtig al die felicitaties.” In de ochtend hebben ze visite van familie gehad. Dochter en (schoon)zoon zijn nog aanwezig. Onder het genot van koffie en heerlijke taart vertellen zowel meneer als mevrouw Rosendahl uitgebreid over hun leven aan locoburgemeester Evert Blaauw. Hij kwam het diamanten echtpaar namens de gemeente Bronckhorst feliciteren. Voor Blaauw een thuiswedstrijd, want het echtpaar en hij wonen bij elkaar in de buurt. “Voor mij nu de kans”, zegt Blaauw, “om van alles aan u te vragen. Hoe heeft u elkaar leren kennen en hoe is uw leven daarna verlopen?” Fred (83) en Ans (82) blikken terug en vertellen dat het op de Varsselse kermis was dat ze elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Zij ging daarna op vakantie naar Bakkum, aan de zee. Het duurde daarom eventjes voor ze elkaar weer zouden zien. Op de kermis in Gendringen, Freds geboorteplaats, vroeg Fred een vriendin van Ans of ze er was. “Ja hoor”, was het antwoord. “Ik had haar nog niet gezien, dacht ik. Maar ze was zo bruin geworden”, vertelt de heer Rosendahl, “ik herkende haar niet eens meer!” Op de kermisdag van het vogelschieten deden Fred en zijn kameraden mee. Hij schoot de vogel eraf en werd koning en Ans daardoor koningin. “Maar ik wist haar achternaam niet eens! Ik wist alleen waar ze werkte.” Ans vervolgt: “Ik zag de directeur op me af komen lopen. Ik kreeg al helemaal een rode kleur, want dat betekende meestal niet veel goeds. ‘Ze hebben je koningin gemaakt, zei hij. Ga er maar heen’.”

Eerst trouwen, dan pas onder één dak
Het huwelijk zat er na drie jaar verkeringstijd wel een keer aan te komen, maar door bijzondere omstandigheden kwam het sneller dan verwacht. Fred, slager van beroep, werd in augustus van ’63 getipt dat een slager in Doetinchem aan de Haareweg ging stoppen en geen opvolger had. Dat bood hem de kans om voor zichzelf te beginnen. Fred en Ans waagden de sprong en namen de slagerij over. Ze wilden bij de zaak gaan wonen, maar dat was in die tijd niet gebruikelijk als ongehuwd stel. Zodoende kwam het huwelijk, dat groots werd gevierd, eerder dan gedacht. De wittebroodsweken duurden maar kort, want twee weken na hun huwelijk openden ze hun zaak. Vanaf die dag stond Ans naast haar kersverse echtgenoot als slagersvrouw in de winkel en werkte ze niet meer in het naaiatelier.

Slachten tot het echt niet meer wil
In totaal heeft het echtpaar 41 jaar de slagerij en winkel gerund. “Dat hebben we met hart en ziel gedaan”, zegt Fred. “Nu is het een andere manier van genieten.” Ze hebben geprobeerd een opvolger te vinden, maar dat is niet gelukt. De huur werd opgezegd. Het pand herbergt nu een zonnebankstudio. Dat is inmiddels al weer negentien jaar geleden. De slagersmessen vonden een nieuw onderkomen in museum Smedekinck, waar Fred een slagerijmuseum inrichtte. Hij was er een actief vrijwilliger, suppoost en hij verzorgde daar tien jaar lang elke eerste zondag van november de ‘Slachtvisite’. Hij demonstreerde dan het uitsnijden van een half varken. Zijn vrouw en dochter verkochten met hulp van vele vrijwilligers het vlees, balkenbrij, kaantjes, bakbloed- en leverworst. Twee jaar geleden heeft Fred vanwege zijn gezondheid het stokje overgedragen.

Een huis passend bij de levensfase
Het stel kreeg twee kinderen, zoon Marc en dochter Sandra, die op haar beurt ook een jongen en een meisje kreeg. Het echtpaar verhuisde van het huis naast de zaak, naar een groter huis in Doetinchem. Deze verruilden ze weer voor een kleiner huis in Zelhem toen de kinderen het nest hadden verlaten. Inmiddels wonen ze al weer acht jaar in een gelijkvloers huurappartement, wat hen ontzettend goed bevalt.

Sportieve bezigheden
Naast hun hele werkzame leven te hebben samengewerkt, hebben de jubilerende echtelieden op sportief gebied ook menig balletje op de tennisbaan samen geslagen. Een versleten schouder maakte een eind aan dit spelletje voor Ans. “Komt van alle karbonades hakken en schnitzels pletten”, zegt ze met een knipoog. Wandelen werd haar nieuwe passie en ze legt een kaartje met vriendinnen bij de kaartclub. Fred heeft tot zijn 34ste in de voetbalcompetitie meegedaan als keeper in Gendringen. De wielersport vond Fred in zijn jonge jaren en vindt Fred nog steeds de mooiste sport die er is. “Ik heb met twee anderen de eerste Ronde van de Achterhoek georganiseerd. Dat was toentertijd de eerste wedstrijd die langer was dan tweehonderd kilometer.” Als bestuurslid heeft hij bij RTV de Zwaluwen in Doetinchem heel wat jaartjes gediend. Nu mag hij graag een balletje op het biljart stoten met maten waarmee hij vroeger op de tennisbaan stond. “Oude knarren zijn we inmiddels, die grotendeels aan de Rivella zitten”, zegt hij wijzend naar zijn glas met inhoud.

Het leven heeft pieken en dalen
“Het had er heel anders uit kunnen zien vandaag. Daar denken we maar niet aan”, zegt Ans. De familie heeft een zwaar jaar achter de rug. Ans is herstellende van een aanrijding door een auto. Ze brak haar pols en haar been op drie plaatsen. Na twee weken ziekenhuis en drie maanden revalideren is ze net vier weken weer thuis. Ze redt zich steeds een beetje beter met een rollator. Tot grote vreugde van haar man die in die periode aan een hartklep is geopereerd. Met heel veel hulp en steun van de (schoon)familie heeft hij zich door deze moeilijke periode geslagen, waarin hij alleen in huis was. “Hij snoept weer tussendoor”, zeggen zijn vrouw en dochter. Dat is volgens hen een gezond teken. Bij thuiskomst van Ans appte zijn kleindochter dat ze blij voor opa was dat ze weer samen televisie konden kijken. “En weer samen in één bed”, appte Fred terug. Ze zijn zeer tevreden over deze mooie dag en gaan binnenkort gezellig uit eten met (klein)kinderen en schoonzoon. Een lekker stukje vlees zal dan zeker op hun bord liggen.