Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Luuk Stam - Reünie

Opinie

De route kan ik met de ogen dicht fietsen. Op de ruim tien kilometer vanuit Hengelo is door de jaren heen weinig veranderd. Alleen bij het zwembad in Doetinchem is er gebouwd op de plek waar ooit de weg liep. Iets verderop ligt nu een fietspad. Daarna gaat het langs de flats en door park Overstegen naar school.

Het Ulenhof College bestaat vijftig jaar en organiseert deze zaterdag een reünie. Zo'n 1700 oud-leerlingen komen hier vanmiddag herinneringen ophalen. Ik fiets over het bruggetje in het park en reken vluchtig uit dat ik er in de zeven jaren die ik over het vwo deed duizenden keren overheen ben gefietst. Eén keer gingen we er onderuit. Het was spekglad.

Het schoolgebouw is flink veranderd. Het oude fietsenhok bestaat niet meer. Aan wat wij 'het grote gebouw' noemden, is een gedeelte aangebouwd waarin de eerste- en tweedeklassers les krijgen. Op de plek van het zo'n vijfhonderd meter verderop gelegen 'kleine gebouw' staan nu huizen. Pendelen is verleden tijd.

Veel interessanter dan het gebouw zijn de mensen en wat er van ze geworden is. Met sommigen heb ik nog regelmatig contact. Een enkeling tref ik nog weleens in de stad of in de supermarkt. De één is geen spat veranderd. Bij de ander moet je even kijken. Hooguit één of twee seconden. Dan is het al snel weer als vanouds. Deze middag is een feest der herkenning.

Vrijwel iedereen blijkt te zijn uitgewaaierd over het land. Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Nijmegen, Haarlem. Als één van de weinigen heb ik de Achterhoek – op een korte uitstap naar Groningen na – niet verlaten. Of ik hier daardoor deze middag ook meer bekenden tegenkom, vraagt een Maastrichtenaar.

Dat is ongetwijfeld het geval. Het is alleen al heel grappig om erachter te komen welke dorpsgenoten er (ver) voor mijn tijd ook hier op school zaten. Eén van hen heeft voor de gelegenheid een schoolschrift uit de derde klas boven water gehaald. Daarin heeft ze een groot hart getekend met daarbij de naam van de jongen die nu haar man is. Geweldig!

Geweldig is het ook om docenten van toen terug te zien. Het valt me op dat een deel van hen nog steeds zo jong oogt. Het besef dat wij destijds behoorden tot hun allereerste leerlingen dringt nu pas door. De lerares Aardrijkskunde vertelt dat ze haar oudste zoon de naam van één van mijn oud-klasgenoten heeft gegeven. En ik mag raden hoe de jongste heet.

Er zijn advocaten, artsen, psychologen, financieel adviseurs en technici, maar misschien wel het allerleukste vind ik het om de vroegere klasgenoot te spreken die een kei was in computers. Het maakte niet uit of we Engels, Nederlands of Wiskunde hadden, hij schreef al zijn schriften vol met programmeertaal.

Nu geeft hij les en promoveert hij aan de universiteit op het gebied van digitale beveiliging. Over het 'super gave' onderzoek dat hij binnenkort presenteert, mag hij nog niks zeggen. Dat is niet erg. Ik stap graag nog eens op de fiets voor een volgende reünie.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant