Afbeelding

Onlandse tijdingen | Een paviljoen voor de armen

Opinie

Goed, we zijn weer op slot. Eerst voeren we op het aantal bezette ic-bedden. Toen voeren we op het aantal besmettingen. Nu varen we op een mogelijk scenario.

Mind you, dit is voor Kerst geschreven: na Kerst kan de wereld er weer heel anders uit zien. Dan weet de wereld misschien wat omikron doet.
De boostercampagne loopt. Mijn dochter krijgt in januari een opleiding bij de GGD. Om te helpen met de administratie.
Ik, dik in de zestig, kreeg een derde prik in de bovenarm, een ander merk, maar dat maakt allemaal niet meer uit.
Ik moest er twintig minuten voor in de rij staan, buiten, in het donker, bij min drie. Nee, geen klacht.
Ik schuifelde op anderhalve meter achter mijn voorganger aan, een generatiegenoot. Hij was zwaarlijvig.
Achter me een echtpaar. We droegen allemaal een masker.
Ik had, tegen de vorst, een flinke scheut whisky in mijn flesje water gedaan.
We verlangden naar de warmte van het paviljoen. Zo’n paviljoen van kunststof.
Er werd af en toe zacht gepraat, maar meer nog gezwegen.
Binnen was er een voorhal met warmtestralers aan het plafond.
Daar werden we slangsgewijs, zoals bij de security op Schiphol , doorheen geleid.
De afspraakbevestiging en identiteitsbewijs werde gecontroleerd, net als de ingevulde gezondheidsverklaring.
Bij de ingang naar de tweede hal, de prikhal, werden we doorverwezen naar een loketnummer. Er brandde helwit licht onder het plastic dak.
Nog eens controle.
Ik stond bij loket zeven en moest wachten. Trek uw jas maar vast uit.
Voor mij moest een man liggend geprikt worden. Dat nam tijd.
Een stevige mevrouw van de EHBO werd erbij geroepen.
Het duurde zo lang dat ik naar loket acht werd geleid.
Daar wachtte een heel jong meisje, die me vroeg naar mijn geboortedatum.
Ik trok mijn vest uit, en mijn trui, en mijn overhemd (ja, een vest én een trui, het is winter en het vriest) en het meisje zei: laat de arm maar ontspannen hangen. Ik had haar willen vragen hoe ze hier verzeild was geraakt, maar daarvoor was geen tijd. Ik was niet meer dan een arm.
Ze prikte en pleisterde en ik kon weer gaan.
Jas, vest, trui, hemd onder de arm naar de grote ruimte waar je even mag bijkomen. Ik kleedde me daar weer aan.
Op het roze papier dat ik had meegekregen stond dat ik was gevaccineerd met moderna. Ik wachtte nog een paar minuten en verliet toen het paviljoen.
Buiten stond nog net zo lange rij als voorheen.
Maar goed, we zijn weer op slot.
Ook als het merendeel van de zestigplussers intussen is geprikt.
Er zijn eerste berichten dat omikron je weliswaar sneller kan besmetten, maar dat de gevolgen minder ernstig zijn.
Dan zou Covid19 zich eindelijk ontwikkelen tot een beheersbaar virus.
Nog steeds in staat dodelijke slachtoffers onder risicogroepen te maken, maar niet krachtig genoeg om samenlevingen lam te leggen.
Maar dat is een wensgedachte.
Voor een fijn, een fijner, 2022.

Wim Boevink

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant