2021

De sneeuw die op de eerste zondagochtend van februari de wereld wit kleurde, kwam als geroepen. Het witte dek bood zo ongeveer alles dat we zo misten. Een dag die afweek van alle anderen. Een reden om naar buiten te gaan en elkaar te ontmoeten, vrolijke gezichten te zien, mooie plaatjes te schieten. En bovenal: een dag met ruimte voor spontaniteit. Op een sleetje of een band achter de auto door de straten of zelfs op de ski’s, het gebeurde allemaal. Het mocht.

Het witte goud smolt weg, de realiteit bleef. Uitgestorven straten in de avonduren, op een enkeling met een hond na. We sloegen ons erdoorheen. De finish leek in zicht. Niets bleek minder waar. De eindstreep verschoof. Waarheen? Waar eindigt de marathon? Misschien moeten we nog steeds wel 20 of 30 kilometer. De kraampjes vol energierepen met smaken als ‘avondje café’ en ‘gezellig uit eten’ zijn gesloten. Voor nieuwe hardloopschoenen moet je omlopen. Ze zijn ‘niet essentieel’. Wel is er de boosterprik. 

Sport was ook dit jaar een welkome afleiding. De manier waarop Mathieu van der Poel de gele trui in de Tour de France pakte, bezorgde kippenvel. We zouden het inmiddels Maxiaans kunnen noemen. De wijze waarop Max Verstappen de wereldtitel in de Formule 1 bemachtigde, was dan weer Van der Poeliaans. Ook groots: Niek Kimmann, Harry Lavreysen. Jonge gasten vol bravoure, ze zullen ook in 2022 de show stelen. Op de fiets, op een ijsbaan – ‘Hup Suzanne! Hup Jutta!’ – of op een voetbalveld in een ver land.

Dichterbij huis won Keijenburgse Boys dit jaar de bekerstrijd van Pax. Klaas-Jan Huntelaar verscheen in de kelderklasse. De wegrace kon doorgaan. Frank oogstte lof voor zijn halve marathon. Er waren volop jubilea in de sport – Quintus veertig jaar, DVO vijftig jaar – en daarbuiten: de school in Bekveld honderd jaar, net als de Hengelose bijenvereniging. En er kon veel wél: Schaatsen! Een To Go openen. Je verjaardag vieren in een limousine. Op pelgrimage naar Kevelaer. Een warm afscheid organiseren voor de Meilandjes. 

Voor Peter R. De Vries – een fenomeen, onvervangbaar – schreef ik een gedicht, al zittend op een bankje tijdens een wandeling door het Hengelose buitengebied. Een vogeltje floot er vredig in de zomeravond, maar het verhaal van die week was hard, ongelofelijk hard. De onophoudelijke stroom van medeleven bood iets van hoop. Voor heel het land, want dit raakte iedereen. Ik werd er stil van, heel stil.

Stil maakte ook het trieste verhaal van Job, 18 jaar, student en talentvol keeper. Hij ging naar Amerika, zijn dromen achterna en trof er het noodlot. Ik wens de mensen die hem liefhadden alle kracht toe om door te gaan. Dat de mooie herinneringen in het nieuwe jaar verder mogen opbloeien. Zo wens ik iedereen een jaar vol geluk, gezondheid (!), liefde en zonneschijn. Al mag het ook best een keertje sneeuwen.