Jaardig

Ze komt bijna zwevend de kamer binnengewandeld met in haar handjes twee cadeautjes. Haar voetjes veren op het ritme van ‘ei, ei, ei, we zijn zo blij’. Ik herken het lied aan de melodie en na de eerste drie gezongen lettergrepen vervalt ze in fonetisch kinderlijk. Ze steekt mij aan met alles wat ze uitstraalt. “Mama is jaardig”, roept ze. Ik vind ‘jaardig’ een mooi woord, het is een combinatie van jaar, jarig en aardig. Dat maakt het een goed voornemen voor elk nieuw levensjaar; feestelijk en lief blijven, zegt het. Vandaag lukt dat moeiteloos.

Want ik verneem dat ze met papa voor een groot schap stond met gekleurde wikkels vol eerlijke chocola, ze koos degene uit in turquoise. Perfect, want die kleur doet me altijd smelten. Onder de zelfgekozen reep draagt ze een prachtige houten schaal voor de bananen die ze zo graag eet. Vandaag eten we iets minder fruit dan gisteren en morgen, vandaag is er slagroom en taart. Vandaag zijn er bloemen te over en is er een gedicht van haar zus, een rijmende combinatie van inspiratie die wellicht elders werd opgedaan en alles wat het eigen hart daar aan toe te voegen had. Op zeker een ontroerend cadeau. “De inkt was bijna op, mam”, zegt ze over de ietwat vage letters op haar lief papier, ik zeg dat ik ze nog prima lezen kan en ben blij dat het niet mijn tranen zijn geweest die ze per ongeluk wazig maakten.

Vanochtend werd mij in onze gezinsapp toegedicht nog altijd de hipste persoon te zijn die ze kennen, ik gniffel om onze humor en stem er uiteraard mee in. Want minstens eenmaal per week pretendeer ik hardop nog heel goed mee te kunnen met de hipheid van deze tijd. Zo kwam ik laatst bij een benzinepomp een rapper tegen die ik gewoon herkende. Dat is een triomf voor iemand die niet begrijpt waarom de wereld in de ban is van een Zuid-Koreaanse dramaserie moet u weten. Daarbij had ik trouwens geen flauw idee meer hoe die rapper ook alweer heette. Tot er twee opgeschoten jongeren hyper stuiterden van “jebroer, jebroer.” En ik nog dacht: “Mijn broer? Wat doet die nou hier?” Tot het kwartje viel en ik doorhad dat dat zijn artiestennaam was.

Dit gaat mijn blij ei van twee vooralsnog totaal boven de pet, en mij eigenlijk ook nog steeds. Misschien is het daarom dat de oudste rustgevende thee voor me haalde, dat past natuurlijk meer bij mijn huidige hipheid. “Ik weet niet of je het lekker vindt, maar deze verpakking zag er sjiek uit”, klonk de glansrijke onderbouwing. Dus schrijf ik u dit stukje met de bijsmaak van gember, citroen, manuka honing en jaardig zijn. Het smaakt naar meer, volgend jaar weer.