Afbeelding

Sneeuwvreugde

Algemeen

Zonder overdrijven durf ik te stellen dat ik zondag meer dorpsgenoten heb gezien en gesproken dan in het afgelopen half jaar bij elkaar. Niet omdat de kroegen ineens weer open waren. Niet omdat er een alsnog een kermis was georganiseerd. Nee, gewoon omdat er witte vlokken uit de lucht waren komen vallen. Heel veel witte vlokken. De sneeuw bracht zondag overal in het dorp mensen de straat op.

Voorbereidingen waren getroffen. Hier ook. De snowboots van zolder. Muts opgezocht. Dikste sjaal tevoorschijn gehaald. De mountainbike was geprepareerd in wat wij thuis ‘de slierstand’ noemen, een woord dat in geen woordenboek te vinden is, maar waarvan de betekenis zich laat raden. Het zadel laag en niet te veel lucht in de banden. Alles om glijpartijen direct op te kunnen vangen.

Warm aangekleed en met mijn fotocamera binnen handbereik vertrok ik voor een ronde door het dorp. Het was een rondgang vol vrolijkheid. Ik trof enkel gelijkgestemden. Stuk voor stuk hadden we deze ochtend direct naar buiten gekeken. De sneeuw zorgde voor saamhorigheid. Samen beleefden we een dag waarvan we nu al wisten dat we later zullen zeggen: ‘Weet je nog toen, in 2021?’

Ja, toen was het coronatijd, maar dat is iedereen deze zondag even vergeten. Zorgen zijn voor morgen. Meningsverschillen zijn opzijgezet. De sneeuw laat alles weer op nul beginnen. Doet ons terugkeren naar de basis. Alles is voor iedereen. Op een mooi besneeuwde laan valt geen prijs te plakken. Levensgeluk glijdt op sleetjes door de straten. We zijn vandaag allemaal een beetje kind.

In één van de dagbladen vertelde een psycholoog dat de sneeuwvreugde die zo veel Nederlanders al dagenlang voelen iets te maken heeft met de belevenissen uit de eigen kindertijd. Toen we zelf nog sneeuwpoppen en iglo’s bouwden en met sleetjes van de bult raasden. Zelf denk ik terug aan het gele speeltuintje aan de Kerkekamp. We rolden er sneeuwballen over het gras totdat ze zo groot waren dat je ze zelfs met drie man niet meer van de plek kon krijgen.

Nu bracht ik weer zo ongeveer de hele dag buiten door. Overal zag ik plezier. Met de buurman maakte ik tegen het eind van de middag een wandelronde. Hoe laat het precies was, daar had ik geen idee van. Was niet belangrijk. Ergens in dit weekend had ik nog gebaald dat Ajax-FC Utrecht niet doorging. Voetbal leek nu iets uit een ander universum.

In ons achterhoofd wisten we wat ons te wachten stond. De keerzijde van sneeuw. Gladheid. Mensen die moeite hebben om op hun werk te komen. Nog niets van dat alles op deze zondag. Dit was een dag om maximaal van te genieten. Dit was een cadeau. Wat er verder ook nog zou komen, dit hadden we met z’n allen alvast fantastisch mooi uitgepakt.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant