Mikken

We liggen op de bank met een food baby; een zelfgekweekte, opgezette buik die niet zou misstaan onder een zwangerschapsband, maar die er enkel door overdadig eten is beland. Het is de derde kerstdag, of de vierde, het is weekend, of toch niet en de kast puilt uit van chocolade kransjes en stol. Mijn hemel, wat zit ik vol. En toch, toch voel ik nog steeds de aandrang al die zoetigheid te verorberen, al is het maar omdat het op die manier zo snel mogelijk uit de kast en mijn systeem is.

Eigenlijk begon de ellende in november al, met de pure chocoladepepernoten en het gevulde speculaas. Al heb ik dit jaar de marsepein kranig weerstaan, voor de rest was er geen houden aan. En toen kwamen ook de geurende kramen er alweer aan, had ik hongerig de gangpaden van de supermarkt doorstaan, liep ik buiten tegen de kaneel- en suikerlaagjes aan. Het helpt trouwens (weet ik uit ervaring) ook niet om ‘beignet’ stoïcijns op zijn Hollands te blijven uitspreken, het ding wordt er niet minder smakelijk van. En in het dagelijks bestaan, raak ik nota bene eigenlijk nooit een appel aan.

Roomboter, borstplaat, klodders slagroom in je gelaat, vlees in miniatuur, maar dan wel achter elkaar door en minstens een uur, saus, koek, liters drank en minimaal bezoek, koffielikeur, amandelschaafsel, advocaat, hangop, hou op! Of wacht, ragout in een cup, ten koste van je eigen cup, hup, van de regen in de drup. Pinda’s met een chocolade laag, lege dagen, volle maag, een borrel om de middag in te luiden, een drankje om de avond mee te duiden, en steeds dikker worden de huiden..

Een vriendinnetje appt boven een kamertje te hebben voorzien van een roeimachien en ook wij houden het (voorlopig) voor gezien, maar niet tijdens ‘Heel Holland Bakt’ want je kunt dat programma niet watertandend gaan zitten bekijken natuurlijk. Ik hijs me overeind van de bank en ondersteun daarbij mijn onderrug met de rechterhand, jij kreunt jezelf naar het toilet en hebt thee in plaats van wijn gezet. Aan alles komt een begin, denk ik met tegenzin.

Wanneer ik onbedoeld - met behulp van de zwaartekracht - terug op het zitvlak stort, duwt mijn linker bil de afstandsbediening richting sport. Ook dat nog. Een huiskameratleet in glimmend tenue passeert met zijn pijlen de revue. Bij elke worp danst zijn lichaamsvet een beetje mee en ik kijk glimlachend naar wat mijn eigen outfit omspant; niets aan de hand. Ik kan nog altijd darter worden, op mijn mond weet ik al aardig te mikken. Wanneer ik bijvoorbeeld ribbelchips of soepstengels met Nutella zit te bikken. Niet lullen; leegtes vullen. Lieve mensen, ik wens u een smakelijk nieuwjaar.