Surprise

Een huis telt maar zoveel kamers, en het onze nog iets minder. Dus spanden we een vlaggenlijn van kast naar kast en hingen daar twee dekens aan vast. De knijpers braken niet in hun gang van kou naar warm en achter het rookgordijn van fleece zag je bijna niets. Ons woon- en knutselgedeelte gescheiden met zachtheid in een donker, behaaglijke tijd.

De avond tevoren deden jullie een gang door de bouwmarkt om inspiratie te zoeken in materialen, meestal gaan mensen pas na een goed idee de spullen halen. Jullie deden dat andersom en wij bekeken al wat er werd binnengedragen. In rust vanaf de bank, want onze surprises stonden klip en klaar op zolder en lagen onder het bed. Al minstens een week voorzien van lagen tape en meermaals in de verf gezet.

Jij droeg van dat schuim voor rondom verwarmingsbuizen en liep met twee houten stokken. Geen idee wat je van plan was te gaan klussen, was dat nou nepsneeuw in van die spuitbussen? Oké, mijn nieuwsgierigheid was wat groter dan normaal. Wellicht omdat iedereen al aan mij had opgebiecht wat de inhoud van hun lootje bevatte en ik zodoende mijn eigen kansen goed kon inschatten. De spuitbussen werden opgevolgd door groen ijzerdraad en tig ballonnen, en oh ja, een blik van “Waarom was ik nog niet begonnen?”.

In de notities op mijn telefoon krabbelde ik het begin van een gedichtje en jij kwam voorbij met een roze waxinelichtje. De oudste schuifelde er met zo’n flexibel stuk, geperst hout en lange armen achteraan en toen heb ik het maar laten gaan. Jullie hadden ook vast – zo tussen karton en kwast – niet geraden dat ik een doos zou maken voor wie niet in een hokje past.

En ondanks dat welhaast niets nog een surprise was, werd het een heerlijk avondje. Met kinderlijke dichtregels die niet klopten en volwassenen die niet meer stiekem hoefden te kloppen. Want de oudsten zijn te oud en de jongste hoeven we nog niet te bedotten. Een heerlijk avondje, met resten verzameld in proppen en pepernoten in je kiezen proppen. En het lospeuteren van restjes richting spijsverteringskanaal, en vandaag, vandaag ben ik er nog niet helemaal. Omdat de melancholie van deze tijd nu wordt ingeruild voor die van de volgende.

Wanneer we in een netje vangen wat de rest van de maand onze woonkamer zal bevolken; een boom om een boom mee op te zetten. Over wat de top niet bereiken mocht in een jaar waarin alles uitviel. Zoals dennennaalden in een huiskamerklimaat dat doen, zo aan het eind van het warmteseizoen. En ik weet niet precies waarom, maar nu ga ik even onder mijn sneeuwpop van ballonnen, groen ijzerdraad en nepsneeuw schuilen. Om uit het zicht een beetje te huilen.