Afbeelding

Coronacolumn | Gelukkig

Algemeen

Gelukkig

Op zondag 8 maart vierden we in Schavenweide in Doetinchem nog ma's 99ste verjaardag. We wisten van het coronavirus dat vanuit China de wereld in reisde, waren ervan op de hoogte dat op 27 februari de eerste besmetting in Brabant werd gesignaleerd, maar niemand van ons zag direct gevaar in het vieren van een verjaardagsfeestje. Behalve onze ma.
Zo'n achttien personen, familie en vrienden, waren uitgenodigd voor een verjaardagsborrel en een etentje, waarvan het menu met 'Anja van de keuken' was samengesteld.

Een paar dagen van tevoren vroeg ma: “Moeten we het wel door laten gaan?” Wij keken haar ongelovig aan. Voor zover wij wisten was er om het coronavirus in ons land nog niets afgelast. Maar we beloofden haar om alle genodigden een dag van tevoren te bellen om te vragen of ze klachten hadden. Indien dit het geval was, zouden we vragen om thuis te blijven en op een later tijdstip te komen feliciteren.

Daarnaast had ma bedacht dat ze zelf bij het feestje, dat in een aparte ruimte gevierd werd, binnenkwam als iedereen er was, meteen ging zitten en iedereen welkom zou heten. Dus geen handen geven, niet kussen, geen knuffels. Ze zou aan het hoofd van de tafel zitten, met twee vaste personen naast zich. Heel graag wilde ze met iedereen afzonderlijk praten, maar voor die ander zou er dan op een afstandje een stoel bij haar staan.

O ja, en wij, de kinderen, zouden zelf voor de bediening en het afruimen zorgen, zodat de 'meisjes van de keuken' zo weinig mogelijk contactmomenten hadden.
En of we dat met hen wilden overleggen.
Onze ma – doordenker, perfectionist en haar hele leven al op haar hoede voor beren op de weg – hoe kwam ze bij al die wijsheid? Waren al die maatregelen niet lichtelijk overdreven?

Tijdens het prima verzorgde en gezellige feestje, waarin namen als het Outbreak Management Team en Diederik Gommers nog niet tot onze woordenschat behoorden, respecteerde iedereen ma's wensen. Bij het afscheid was het wel wat onwennig voor de gasten. Ze wilden haar eigenlijk wel knuffelen, maar ze deden het niet. Weer op haar appartement was onze ma doodmoe, maar zielsgelukkig.

Een van de kleinzoons was op die zondag 8 maart afwezig. Hij was op wintersportvakantie, kwam op 15 maart terug en zou op zondag 22 maart bij zijn oma komen. Maar op die dag waren de deuren van de verpleeghuizen al dicht. “Oma,” zei hij later aan de telefoon, “als ik wel had mogen komen had ik dat toch niet gedaan. Toen ik thuis was, kwam ik erachter dat we midden in een besmet gebied zaten.” Qua COVID-19 was hij er gelukkig langs geschampt: hij had kort lichte klachten.

Nu de bezoekregels op Schavenweide met de week soepeler worden en ook de betreffende kleinzoon mag komen, worden families als de onze – met een geliefde in een verpleeghuis – hier gelukkig van. Ook gelukkig worden we van signalen uit de samenleving, zoals van het ministerie van volksgezondheid dat verpleeghuizen nadrukkelijk adviseert om bij nieuwe coronabesmettingen niet meer helemaal op slot te gaan voor bezoek van naasten. Zie: https://www.trouw.nl/es-be87c5f1

Reageren?
jgruwel@hetnet.nl

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant