Afbeelding

Coronacolumn Josée Gruwel | 'Dan komt de vogel met een lied'

Opinie

“Kind, morgenmiddag kom je! Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe fijn ik dat vind.” Ik skypte met ma. Sinds lang zag ik haar ogen stralen. Het was op de dag dat ze precies tien weken gevangen zat tussen de voordeur van haar appartement en de tralies van haar Franse balkonnetje in verpleeghuis Schavenweide in Doetinchem. Ik vertelde haar dat ook ik dolgelukkig werd bij de gedachte om weer bij haar te zijn. Ze glimlachte en vroeg: “Wil jij de dokter voor me bellen? Want ik heb denk ik eczeem, op drie plekken.”
Eczeem? Onze 99-jarige moeder had in haar hele leven nog nooit eczeem.

“Ik ken het gedicht 'Troostvogel' van Willem Wilmink nu uit het hoofd”, zei ze. “Het gaat over een vogel die bij je komt als je iets naars beleeft.”

Ik luisterde, noteerde de laatste zinnen:

'Dan komt de vogel met een lied
Je hoort het, maar je ziet hem niet
En als hij voor je heeft gezongen
Dan vliegt hij weg met jouw verdriet.'

Acht gedichten leerde ze in die weken uit haar hoofd. Troostgedichten noemde ze ze. Onder andere hiermee worstelde ze zich door de dagen. “Met gedichten leren gaat de tijd sneller,” sprak ze.

Op vrijdag 22 mei stond op de site van Markenheem de brief van de bestuurder met de boodschap dat er de volgende week meer info zou komen over de bezoekregeling. Een vaste bezoeker was dan eens per week welkom.

Op 25 mei zag ik op tv een verpleeghuis waar de bezoekregeling die dag al van kracht was. Tot mijn verbazing mocht de vaste bezoeker er elke dag komen. Op dat moment appte een vriend: 'Vandaag eindelijk weer bij pa geweest. Wat een opluchting. We zijn in De Bettekamp elke dag weer welkom!'

Hè, elke dag? Op de site van Azora, waar De Bettekamp onder valt, las ik dat in alle acht verpleeghuizen één vaste bezoeker dagelijks tussen 10.00 en 20.00 uur maximaal twee uur mocht komen. De volgende dag, 26 mei, belde ik over het grote verschil in bezoektijden met de manager van Schavenweide, die altijd bereid is tot een open gesprek.

Op 27 mei ontvingen we de tweede info van Markenheems bestuurder, met daarin onder andere dat bezoek ingeroosterd kon worden van maandag t/m zondag tussen 13.30 en 16.30 uur en er gebeld moest worden voor een afspraak. Maar nergens werd meer over eens per week gesproken. Dat was opvallend. Het bleek bij navraag dat hiermee ruimte werd gecreëerd voor maatwerk, al werd dit niet genoemd. Als een stille kracht zweefde het tussen de regels.

De manier van communiceren deed me denken aan een oude pedagogiekleraar. Die zei een halve eeuw geleden: “Als een kind je iets vraagt en jij zegt nee, dan moet je bij jezelf te rade gaan waarom je eigenlijk geen ja zei.”

Het is donderdagavond, 28 mei. Morgen ga ik weer naar onze ma, die nog zo graag wil leven. Dan vraag ik haar of ze 'Drie dingen' van Ivo de Wijs voordraagt:

In het leven zijn drie dingen
die de engste bibberingen
door je donder laten suizen:
scheiden, sterven en verhuizen
Wie de moed niet wil verliezen
houdt zich dus aan mijn adviezen:
niet verhuizen en niet scheiden
en vooral niet overlijden!

Reageren? jgruwel@hetnet.nl

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant