Column Eva Schuurman - Mixen

Mixen

Het is december en ik maak voor het eerst in mijn leven erwtensoep. Tot voor kort was ik vooral een ster in het uitknijpen van soepzakken met kant en klare substantie, maar sinds het schoonspoelen van de spliterwten voel ik mijn culinaire ontwikkeling met sprongen vooruit gaan. Het verbaast me overigens wel hogelijk dat in mijn verspakket-stappenplan geen staafmixer vermeldt wordt, daar ik voorheen het ontbreken van dat keukengerei aangreep bij mijn smoezen zelf geen soep te kunnen maken.

Maanden terug deed mijn schoonmoeder ons een multi-mixer cadeau (te gebruiken bij allerhande gevallen van mixage) en sindsdien eten we verse pompoen-, zoete aardappel-, en tomatensoep en hakt mijn lief vrolijk verschillende nootjes bij bijvoorbeeld een experimenteel doch overheerlijk voorgerecht. Dus dat de mixer vandaag in de doos blijft doet me eerlijk gezegd een tikkeltje verdriet. Desalniettemin vertrouw ik op het vanzelf romig worden van de zojuist gewassen spliterwten, want zo ben ik dan ook wel weer. (Bovendien moest ik de spekjes er meteen bij doen en die mixen denk ik niet heel vloeiend in onze staaf.)

Het hele proces duurt volgens de handleiding zo'n anderhalf uur en ik heb net voor het eerst in mijn leven schuim van de soep geschept. Er stond niet bij vermeld hoe dat te doen, maar het kon sowieso niet met de staafmixer zijn. Bij het fijnsnijden van de peterselie heb ik erop gegokt de steeltjes niet te gebruiken; het voelde gewoon heel erg alsof ik moest kiezen tussen steel en blad, misschien heeft de herfst er iets mee te maken..

Het schillen van de wortel daarentegen was me reeds bekend, dezelfde kaasschaaf-techniek paste ik daarna dan ook moeiteloos toe op de knolselderij. Grappig, want toen ik de aardappels niet kon vinden in het pakket bleek ik al die jaren knolselderij in mijn erwtensoep te hebben gehad.

Soep, we aten het vroeger altijd op nieuwjaarsdag bij oma. Dat samenzijn met de familie noemden we dan de 'nieuwjaarsreceptie'. Met de jaren wist oma steeds minder goed in te schatten hoeveel groentesoep met ballen ze maken moest, en dat kwam niet alleen omdat ze steeds meer kleinkinderen kreeg. We haalden er dan vaak Chinees bij en dan was er eten genoeg. De volwassenen namen alsnog de soep als voorgerecht en complimenteerden oma er dan uitvoerig mee. "Ja, is het genoeg?", zei ze dan vrolijk en iedereen slurpte instemmend. Ik hoop dat mijn kinderen dat later ook voor mij zullen doen. Het motiveert me om vaker de tijd te zoeken een mooie soep te maken.

Deze soep oogt vooralsnog wat waterig, wellicht komt het omdat ik nog zo'n vijftig minuten te gaan heb in het hele proces. Toch houd ik de staafmixer standby, als zijnde noodgreep richting last-minute verbinding. Het is eigenlijk wonderlijk dat het zolang duurde voordat de alles-mixer voor altijd onmisbaar in onze keuken bleek. Het komt vast omdat ik zelf nooit veel moeite heb ervaren met me ergens in te mixen, bedenk ik sussend. (Of het waar is weet niemand, maar het klinkt in elk geval stukken gezelliger dan het geluid van de dikke substantie die vanuit een soepzak in een steelpan valt.) Smakelijk.