Zwaleman | Dom als een ezel

Dom als een ezel

Het internet afstruinend naar een mogelijk dagje-uit met de kleinkinderen viel het me op, dat er in de Achterhoek eigenlijk best veel ezels rondlopen. En nee, dan heb ik het niet over onze lokale politiekers, maar over echte ezels. Niet alleen kent onze regio veel hobbyboeren die ze houden, er zijn ook nogal wat kinderboerderijen waar ze één of meer ezels hebben. Bij De Edelingen in Zelhem zijn de ezels zelfs de voornaamste diersoort. Bezoekers (en niet alleen de jongsten!) mogen er mee knuffelen, maar je kunt ze ook meenemen op een wandelingetje, lees ik op de website. En ook elders in de Achterhoek zijn tal van adressen waar je een ezel kunt huren, om er een paar kilometer mee te gaan lopen.

Dat heb ik zelf ooit al eens gedaan en die wandeling is me prima bevallen. Leek me dus ook wel wat voor de kleinkinderen. Maar toen ik ze dat voorstelde stonden ze niet te juichen. "Ezels zijn toch heel domme dieren", meende een van de kleindochters te weten. "Daar kun je toch niet mee wandelen."

Ezels dom? Tja, zo staan ze wel bekend. Al heel lang zelfs. Na een niet al te handige opmerking kreeg koning Midas van de god Apollo ooit al eens een paar ezelsoren aangemeten. De oude Grieken meenden dus al dat ezels dom waren. Trouwens, op de lagere school van heel vroeger (in de tijd dat kinderen nog met een griffel op een lei schreven) kreeg het 'domste jongetje van de klas' diezelfde ezelsoren op z'n hoofd. Als afschrikwekkend voorbeeld.

Toch weten we eigenlijk best, dat ezels juist helemaal niet dom zijn. Alleen beseffen we dat te weinig. Maar iedereen kent dat spreekwoord van die steen, waaraan een ezel zich niet twee keer stoot. Dat zegt eigenlijk, dat een ezel veel slimmer is dan andere dieren. Inclusief de mens. Want ik geef het eerlijk toe: het komt best regelmatig voor, dat ik voor een tweede of zelfs derde keer iets doe, waarvan ik bij de eerste keer al wist dat ik het beter niet had kunnen doen.
Bij ezels gaat het trouwens letterlijk om stenen waaraan ze zich geen tweede keer stoten. Een ezel die met een voorpoot tegen een steen stoot, doet dat met zijn achterpoten namelijk niet.

Goed, ezels zijn dus niet dom. Maar hoe zit het dan met hun andere vermeende eigenschappen? "Ze zeggen wel eens dat iemand zo koppig is als een ezel", wierp de oudste kleindochter op. "Dat betekent toch dat ze stronteigenwijs zijn?"
Nou, toen ik ooit zelf eens met een ezel op stap ging was dat dier helemaal niet koppig, vertelde ik ze. Maar dat had wel alles te maken met de uitstekende instructies die ik voor de wandeling had gekregen. "Met een ezel moet je heel veel geduld hebben", hield de ezelbaas me voor. "Ze iets leren is lastig, maar als het dier jou vertrouwt doet ie uiteindelijk alles wat je wilt. Alleen als een ezel bijvoorbeeld bang is, dan verzet ie geen stap. Dan kun je trekken wat je wilt, maar je krijgt 'm geen centimeter vooruit."

Nee, een ezel is dus absoluut niet dom. Dat weten mijn kleinkinderen nu ook. Maar ik heb ze desondanks niet meegekregen op zo'n wandeling. Met of zonder ezel, ze hebben nu eenmaal een gruwelijke hekel aan lopen.