Column Eva Schuurman - Jarig

Jarig

De tafel ligt vol, de vloer plakt, overal papier en lintjes. Het kastje uit de keuken tegen de muur in de kamer, daarbovenop plastic bekertjes en papieren bordjes. In het bed van mijn jongste vind ik drie ingedroogde frietjes en boven plakt het nog meer dan beneden. Iets met Fanta en een zelf bedachte zangwedstrijd.

In de keuken hoopt zich een feestelijke stapel resten op. In de koelkast bakjes smeersels in cellofaan, op de grond overgebleven gezinszakken (want ze hadden toch maar iets meer besteld voor de zekerheid), een aanrecht vol lege flessen en de vensterbank met lege bekers. Alle extra stoelen rondom de grote tafel en de spaarpotten weer vol.

Ze fladderden overal heen, het werd donker en de speeltuin was nog vol. Op de trampoline bijna pubers zacht verend in gesprek. De Playstation daarna dankbaar in gebruik want blijven praten is toch vooral voor volwassenen. "Mogen we schminken?" om negen uur 's avonds en geheid nog een week lang donkere wenkbrauwen met hardnekkige restjes.

Alle mannen wilden tomatensoep uit zak en de vrouwen gingen dapper voor de zelfgemaakte pompoen. Het wondje onderaan mijn rechterduim herinnert me aan hoe ik de groente probeerde te pellen met de kaasschaaf en daarbij onhandig uitschoot. In de oven een restje quiche en boven de cd-speler nog steeds op pauze. Daarnaast de speelgoedmand met daarop het gehele kinderservies uitgestald, het was een zangwedstrijd met catering.

Een hoepel met lichtjes erin, een goocheldoos en schilderdoeken met verf. Bellenblaas, stempelset, stoepkrijt met sjablonen, chocoladehazen, mok van Harry Potter want daarvan is ze fan, zwerkballen uit dezelfde film, oorbellen, bioscoopbon, armband uitgezocht door beste vriendin, snoepketting, boek en geld, geld geld.

De kinderen zijn verjaard en één dag na elkaar jarig. Op immens innemende wijze lieten hun- en onze vrienden zien hoe leuk ze gevonden worden en dat ze het waard zijn te vieren. Er talloze gedachten over te laten gaan en daarna met het best bedachte te overladen; in het liefste papier verpakt en met de leukste woorden versierd.

Ik dacht nog even aan toen ze kleiner waren en jarig zijn te overweldigend was om in vreugde te kunnen ervaren. Ze de verpakking leuker vonden dan de inhoud en het niet op konden brengen al die aandacht te aanvaarden zonder vermoeide tranen en de drang zich af te zonderen. En zelfs toen deed iedereen al zo zijn best. Ik zou de vloer bijna laten plakken om me te herinneren aan hoe blij we zijn mogen, om niet alleen mijn voeten maar ook mijzelf vast te houden in dit moment.

Waarin onze bescheiden oprit volstond met fietsen, een auto half op de stoep, de gang vol met jassen en stemmen als een gezellig concert. En dat ze ons voor het slapengaan vanuit het stapelbed bedankten, de koppies omdraaiden en de droom hebben voortgezet.

Na een dag dweilen en nagenieten vind ik zand in ons bed, en dat terwijl we niet zijn gaan wandelen op het strand vandaag. Het huis is ingenomen, met ons erbij. En ik ben trots op iedereen die we kennen.