Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Zwaleman | Ouwelullenmuziek

Algemeen

Ouwelullenmuziek

Terwijl ik deze regels tik snerpt uit de luidspreker schuin achter mij de gitaar van Ritchie Blackmore. Een minuten durende solo, ondersteund door beukende drums, een dreunende bas en dat zo specifieke geluid van een Hammond-orgel. Even ben ik 47 jaar terug in de tijd. Child in Time van Deep Purple, in 1971 mijn eerste kennismaking met hardrock. De jaren zestig, de jaren van de beatmuziek, waren alweer voorbij.

Al een paar dagen kon je op Radio 5 luisteren naar de Evergreen Top 1000. Ik heb dat tot vandaag niet gedaan. Waarom niet? Ach, laat ik het maar eerlijk bekennen: ik wil niet geassocieerd worden met ouwelullenmuziek. Want ouwelullenmuziek, die wordt gedraaid voor ouwe lullen. En nee hoor, een ouwe lul, dat ben ik niet. Nog lang niet!

Tuurlijk, ik hou mezelf hartstikke voor de gek. Want ik ben het natuurlijk wel. Oud, tenminste. Ik mag dan af en toe beweren dat ik me nog twintig voel (ook een leugentje trouwens!), ik ben in werkelijkheid de 65 al gepasseerd. Wat heet, vanaf vandaag ben ik zelfs officieel gepensioneerd. Dan kun je toch werkelijk niet meer volhouden dat je nog jong bent. Maar 't is moeilijk toegeven, dat wel!

Ik kan me nog goed herinneren, dat mijn vader afscheid nam van zijn werk. In zijn tijd was er nog een VUT, dus hij was jonger dan ik nu. Desondanks keek ik naar hem en dacht: Pa, nu ben je toch echt oud! En dat meende ik ook nog. Hij was 34 jaar ouder dan ik, maar het gat tussen onze beide generaties voelde als een hele brede kloof.

Een generatiegat zit er natuurlijk ook tussen mij en mijn kinderen, en zeker tussen mij en m'n kleinkinderen. Maar gek genoeg voelt zelfs de laatste als veel minder breed dan die kloof die er tussen mij en mijn vader zat. En dat heeft alles te maken met muziek.

Afgelopen week was ChristenUnie-voorman Gert-Jan Segers met zijn twee dochters bij De Wereld Draait Door. Aanleiding om ze voor die talkshow uit te nodigen was de release van het nieuwe album van U2, waarvan vader en dochters alle drie grote fans zijn. Voor mij heel herkenbaar. De muzikale smaak van mijn zoon (nu 42) en mij liep weliswaar in de jaren negentig niet helemaal gelijk op, maar voor twee bands liepen we allebei warm: The Rolling Stones en U2. Waarbij ik wel moet aantekenen dat hij meeging naar een Stones-concert vooral om mij een plezier te doen en dat dit andersom gold voor U2. Toch misschien een generatiekloofje dus, maar een heel kleine dan. Over Normaal waren we het trouwens helemaal eens: betere muziek werd er aan onze kant van de IJssel niet gemaakt.

Toen Segers bij DWDD zat was de Evergreen Top 1000 al vier dagen aan de gang. Ondanks dat ik de hele week al volop naar de radio had geluisterd (min of meer geveld door een longontsteking, dus alle tijd daarvoor) was het nog niet in me opgekomen om Radio 5 op te zoeken. Ik verkeerde nog in de ontkenningsfase, zullen we maar zeggen. Maar vader en dochters Segers gaven als het ware een signaal af, dat mij bijzonder welkom was: je kunt die 'oude' muziek best waarderen, zonder zelf een ouwe lul te zijn. De knop ging letterlijk om en vrijdag heeft de radio de hele dag op 'Vijf' gestaan. Leonard Cohen, The Doors, Creedence Clearwater Revival, Led Zeppelin, zelfs de Amazing Stroopwafels, ze kwamen allemaal voorbij. En de meeste zong ik luidkeels mee. Tot mijn geliefde fijntjes opmerkte: "Goh, buiten zou dat ook heel mooi klinken!"……

Over een paar weken begint de Top 2000 aller tijden weer. Ik denk dat ik dan maar gewoon vanaf het begin ga luisteren

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant