Column Luuk Stam - Clubactie

Als de deurbel gaat, kan het anno 2018 van alles zijn. De postbode met een pakketje. Iemand die je de leer van Jezus komt brengen. De zoveelste enquête. Of iemand die zegt dat het wassen van je dakgoot nog goedkoper of je energierekening nog lager kan. De ene deurbelgast is vermakelijker dan de ander, maar het allerleukste vind ik leden van verenigingen, die een clubactie houden.

De slaatjesactie van één van de Hengelose muziekverenigingen is mijn favoriet. Ook potgrond, paaseieren en oliebollen zijn populair. Het halve dorp heeft momenteel een bolchrysant in de tuin staan, onlangs aangeschaft om de gymnastiekvereniging te steunen. En dan was er nog de actie met de badeendjes van de zwembaden, een mooi idee en ook erg leuk uitgevoerd.

Dit soort acties zijn de manier om extra inkomsten te genereren in een tijd waarin de verenigingen steeds meer hun eigen boontjes moeten doppen. Ze vragen hiermee weliswaar wat van de leden en de vrijwilligers, maar die zetten zich met liefde in voor de club waar ze met zoveel plezier sporten of muziek maken. En het is vaak nog gezellig ook.

Zo droeg ik in mijn tienerjaren graag mijn steentje bij tijdens de lootjesactie van Pax in de kerstperiode. In alle vroegte verzamelden we op het sportterrein, waar we kleine bruine envelopjes meekregen. Daar zaten witte briefjes in. Op de meeste daarvan stond 'Helaas, geen prijs', maar er waren er ook die een rookworst, een fles wijn of een kalkoen opleverden.

We deelden het voetbalteam op in tweeën en trokken met de auto van één van onze leiders het dorp door. Iedere groep kreeg een andere wijk. De achterklep van de auto stond open zodat we indien nodig snel bij de prijzen konden. Door de autospeakers knalde l'Amour Toujours, de nieuwste hit van Gigi d'Agostino.

De Pax-actie met die envelopjes bestaat nog steeds. Tegenwoordig roept er een trainer vanuit de auto zijn pupillen toe: 'Dat is Luuk en die moet er sowieso tien kopen!' Dat doe ik dan ook maar, want het is tenslotte voor het goede doel. De jeugdspelers helpen mij met het openmaken. Helaas geen prijs. Helaas geen prijs. Helaas geen prijs. Yes! Een kalkoen.

Voor de Grote Clubactie moesten wij vroeger twee keer langs de deuren. De eerste keer om de loten te verkopen en de tweede keer om ze af te leveren. Betalen kon op beide momenten. Je was er flink druk mee. Zeker omdat bij het afleveren van de loten de helft van de mensen niet thuis was en je dus drie keer terug moest. Geen probleem. Het was voor je club.

Natuurlijk gebeurde het ook dat mensen direct de deur dichtgooiden of – nog erger – helemaal niet opendeden. Dat zal nog altijd het geval zijn. Uiteraard is iedereen vrij om te geven wat hij of zij wil en kan, maar bedenk dat de verenigingen in een klein dorp heel belangrijk zijn. Een kleine bijdrage is al van grote waarde. Daar mogen ze wat mij betreft rustig voor aanbellen.