Zwaleman | Zwerfhondje

Zwerfhondje

Ik had niet gedacht dat ik het ooit nog zou meemaken, maar het is nu toch gebeurd: in huize Zwaleman is sprake van gezinsuitbreiding. In plaats van met zijn drieën (mijn liefste, ons hondje Doerak en ik) zijn we sinds een week of twee met zijn viertjes. Lucy heet onze jongste en ze weegt negen pond. Da's wel een heel forse baby, denkt u nu waarschijnlijk. Maar die negen pond is niet het geboortegewicht. En Lucy is ook geen baby, maar een volwassen hond. Nou ja, hond…. Bij zo'n gewicht is het woord hondje natuurlijk meer op z'n plaats. Met noordenwind moeten we haar goed vasthouden, anders waait ze zo terug naar waar ze vandaan komt.
Dat is trouwens Spanje. In dat land is Lucy namelijk geboren en heeft ze pakweg twee jaar geleefd. Eerst als straathondje, later in een hondenopvang waar ze – zelf nog maar net een jaar oud – is bevallen van drie pups, die met vier weken al groter waren dan hun moeder.

Lucy heeft het dus niet gemakkelijk gehad, de eerste twee jaar van haar leven. Ze was ook broodmager toen ze bij ons arriveerde en gezien sommige reacties (bijvoorbeeld als ik in het bos een stok opraap) mag je concluderen dat haar ervaringen met mensen ook niet bepaald positief zijn geweest. Des te opmerkelijker dat ze zich vanaf de eerste dag dat ze bij ons was heel lief en aanhankelijk gedroeg.

Nu verdenk ik haar wel van opzet. Zeker waar het mij betreft. Lucy kwam namelijk eerst een weekje op proef. En voor mij was het helemaal nog geen uitgemaakte zaak, dat ze daarna zou mogen blijven. Ik heb altijd het standpunt gehuldigd dat één hond in huis meer dan voldoende is. En die ene hond, die hadden we al een jaar of zes. Tot wederzijds genoegen.

Bovendien ben ik niet zo'n voorstander van het naar Nederland halen van Zuid- en Oost-Europese straathonden. Ik kan best medelijden opbrengen met die zwervertjes die in hun eigen land echt een hondenleven hebben, maar ik zie liever dat Spanje, Roemenië en Bulgarije (om de top 3 maar even te noemen) hun problemen zelf oplossen. Door bijvoorbeeld een castratie- en sterilisatieprogramma. Dat dan wel eventueel door 'ons' financieel gesteund zou kunnen worden.

Dat bracht ik natuurlijk ook naar voren, toen mijn liefste me vertelde over Lucy. Dat dappere Spaanse straathondje, waarvoor een adoptieclub (waarvan een nichtje van ons lid is) een goed adres zocht. "Bij voorkeur bij al wat oudere, maar nog actieve mensen die geen kinderen, maar wel een hondje hebben", zo had nichtje uitgelegd. Heel toevallig natuurlijk een omschrijving die precies op ons paste. "En Lucy is toch al in Nederland, dus die bezwaren van jou gaan niet meer op", voegde mijn liefste er nog aan toe.

U begrijpt het natuurlijk al, ik ging uiteindelijk overstag. "Een weekje uitproberen", zegde ik toe. Dat moet Lucy hebben gehoord. "Dit is mijn kans", zal ze hebben gedacht. En slim als een Spaans straatvechtertje kan zijn, gunde ze mij al haar affectie. Althans tot de proefweek voorbij en ik om was. En dus zij officieel in ons gezin opgenomen. Vanaf dat moment kwam opeens mijn liefste op de eerste plaats en ik op de tweede. Maar ach, dat was ik al gewend. Met Doerak gaat het al jarenlang niet anders.