Column Eva Schuurman - Warmte

Warmte

Haar rug buigt zich krakend, er leunt liefde op. De verhalen van tallozen. Door elkaar, met elkaar en over elkaar heen buitelen ze haar hoofd in. Drie notitieblokken schafte ze tot nu toe aan en haar toga komt vers van de stomerij. In haar linker wijsvinger vormt zich een kuiltje waarin precies de pen past die ze van haar eigen geliefde cadeau kreeg. Haar linker pink schuift langzaam over de verse inkt heen. Met elk gesprek kleurt de buitenkant van haar hand iets dieper blauw en draagt ze meer woorden met zich mee. Meer onuitgesproken zinnen, meer context, meer schalkse blikken, stille tranen en zoete euforie. En alles, alles rust op haar fiere schouders.

De trouwambtenaar communiceert met kinderen, dieren, onuitgesproken emoties en dieperliggende zinnen. Ze spreekt Engels, ingestudeerd Italiaans en oorverdovend geluidloos. Ze vertaalt en verhaalt. Reist over landsgrenzen en binnenin harten. Ze is spekkoper en bofkont tegelijk, tegelijk is ze vaak genoeg onzeker en soms best alleen en ook snapt ze niet elk woord meteen, maar altijd zoekt ze naar de warmte om zich heen.

Bevestigt ze wat ze met eigen ogen zag. Houden van in alle gedaantes, op elke wijze en onder ieder dak. Of het nu het leien dakje van een gloednieuw pand is of het nog altijd in aanbouw zijnde uitbouwtje van een vooroorlogse boerderij. Het zijn huizen waarin liefde woont, waar deuren openstaan omdat een nieuwe wind ze uit hun voegen barsten liet. Waar lopers van geluk uitgerold liggen en kousenvoeten zielsverwant overheen zweven.

En terwijl zij na afloop staan te proosten en de muziek zich langzaam een weg zoekt naar panty's en pantalons staat de trouwambtenaar in de rij van de plaatselijke supermarkt. De eenpansmaaltijd op de band en de trouwakte nog in de hand. Wanneer ze de handtekeningen aflevert bij de burgerlijke stand, trakteert ze zichzelf via het gemeentelijk apparaat op een warme chocolademelk. Terwijl buiten de zon naar prosecco smacht, is dit haar warm moment. Door niemand verstoort of aangehoord. De moed kruipt vanuit haar schoenen omhoog en neemt in zijn tocht haar mondhoeken mee. Terwijl het huwelijk landt komt ze in tegengestelde richting de blijdschap tegen.

Ze is niet ontevreden, vergis u niet. Ze is opgelucht, dat het gelukt is hetgeen weer te geven dat haar toevertrouwd werd. En dat durft ze pas in deze rust los te laten, terwijl al die anderen zich op dit moment verheugd aan elkaar vastklampen.

Met het bordje eten op schoot drukt ze de televisie aan en ziet iemand antroposofisch tot rust komen in de omhelzing met een boom. Ze blijft kijken, het maakt haar niet uit waar men warmte vindt, denkt ze, of het bij de koffieautomaat is in het gemeentehuis of in de boxspring naast een kersverse echtgenoot. Als het maar gebeurt.

Tevreden en met een volle maag sluit ze de gordijnen, want ze houdt er niet zo van zichzelf trots te exposeren. Vandaar dat ze in de derde persoon enkelvoud schrijft.