Column Eva Schuurman - Daar worden vrouwen gelukkig van

Daar worden vrouwen gelukkig van

Er liggen natte schoenen op de verwarming, stapels klamme sokken in de wasmand en aan het droogrek hangen gewassen sjaals. Bij het openen van de gordijnen trok mijn zondagse frons zich vanochtend direct in standje diepte en dacht mijn hoofd dat ze een kater had. Achter mij dansten de kinderen op het ritme van de sneeuwval, het is altijd alsof de vlokken een energiebron in ze aanwakkert die geen verliefdheid ooit zal kunnen evenaren.

Met slee en sneeuwballenmaker trokken we het bos in, de hond dartelde en hapte en liep voorop in onze karavaan. In mijn rechterhand had ik zijn touw en in mijn linker eentje dat in mij sneed vanwege het gewicht op de slee. Hond, moeder, kinderen. Sneeuw kraakte onder mijn gympen omdat ik mijn tweede laars niet vinden kon. Nog altijd besteed ik mijn vrije tijd niet aan wat zich achter de deur van de gangkast ophoopt.

Het was een mooie week. Mijn meisjes kochten zes kaarten en twee repen chocolade. Niet dat ze er voor Valentijn zes versturen zullen. Maar ze waren er in de winkel nog niet over uit of het lieflijk roze worden mocht, of toch stoer groen. Dus hebben we er maar meerdere meegenomen. Mijn oudste wist voor het chocolade-schap eigenlijk niet of hij meer van nootjes of wit hield, dus koos ze melk. Dat leek mij ook een veilige keuze. De jongste koos een reep met de tekst 'you are sweet', zonder de dubbele betekenis te begrijpen.

Ze maakt zich zorgen dat hij het misschien op 13 februari nog uitmaken zal, wij zeiden dat ze dan die reep lekker zelf op kon eten. "Chocola helpt tegen liefdesverdriet, daar worden vrouwen gelukkig van", zei de oudste wijs. "Of ik geef em aan mijn beste vriendin", antwoordde de jongste wijs. Ik glimlachte instemmend, iets aan je beste vriendin geven maakt inderdaad zielsgelukkig.

Mijn hart smelt vandaag evenredig met de sneeuw, ik zou ze willen behoeden voor elk hartzeer en iedere ontsnapte vlinder. Voor jongens/meisjes die blind worden naarmate ze langer liefhebben moeten. Denk aan wat ze geven zullen en verliezen gaan. Aan mijn eigen vroege leegtes en dat niets ze vullen kon. Aan hoe ik zocht naar troost en verzachting en repen chocolade at alsof het boterhammen waren.

Hoop dat ik hun harten dan op mijn verwarming leggen mag, dat ze voor de deur staan zullen met de verpulverde stukjes in de handen. En ik ze dan als een paar besneeuwde schoenen opwarmen mag. Alle smurrie en smerigheid tussen mijn muren wegglijden en er een droog, stug stukje omhulsel overblijft. Dat eerst misschien zijn vorm nog terug moet vinden. Wat onwennig aanvoelt, stroef en stram. Maar na een tijdje weer rustig om hen heen valt alsof het nooit anders geweest is. Opnieuw sterk en solide, met misschien een klein deukje dat tijdens het opdrogen ontstaan is. Maar daarom niet minder comfortabel en vertrouwd aanvoelt. En als die opgedroogde schoenen na een tijdje alsnog raar lopen, dan kopen we gewoon nieuwe. Daar schijnen vrouwen namelijk ook heel gelukkig van te worden.